Cud nie tylko w Kanie Galilejskiej

Jak wiemy „biuletyn informacji publicznej” ma m.in. zapewnić przejrzystość działania organizacji korzystającej ze środków publicznych.
Ten obowiązek ciąży również na PZBad-zie.

Weźmy sobie pod ogląd jedną ze stron PZBad-owskiego BIP-u:

Wybrany fragment strony w powiększeniu:

Jeśli przyjrzymy się uważnie oficjalnym zapisom BIP-u, to po KZD w 2016 r. następnym odbytym był KZD w 2019 r.
Wygląda na to, że pomiędzy rokiem 2016 a rokiem 2019 nie było żadnego oficjalnego KZD.
W 2016 roku na KZD wybrano zarząd z prezesem Markiem Zawadką.
Skąd w takim razie w dokumentacji KZD z 2019 r. jako prezes wymieniany jest Marek Krajewski, jeśli KZD w 2019 nie wybierał nowego prezesa?
Czy cuda zdarzają się nie tylko w Kanie Galilejskiej?
W Warszawie również?

W rachubę, obok „pzbad-owskiego cudu nad Wisłą w 2018 r.„, może wchodzić chęć ukrycia przed potomnymi przekrętu wyborczego z 2018 r.
Ten „pzbad-owski cud” ma w sobie o tyle ciekawą historię, że w jego zaistnieniu miał znaczący udział sędzia Rzeczypospolitej Polskiej, „przyklepujący” tenże cud.
Nie od rzeczy będzie postawienie pytania: który sędzia nie zna prawa lub prawo to złamał? ten, który orzekał w 1-szej instancji, czy ten, który orzekał w 2-giej instancji?
Wszak w obu instancjach orzeczenia były krańcowo różne.

Nadmierne pobudzenie Axelsena

Axelsen w pierwszym secie meczu z Momotą podczas finałowego pojedynku Malaysia Masters pokazał dobre, wreszcie, przygotowanie taktyczne.
Nie spieszył się z atakami, które nadmiernie go wyczerpywały w poprzednich pojedynkach z Japończykiem.
Można Axelsena pochwalić za umiejętne „rozciąganie na boisku” Momoty.

1-szy set to na początku przewaga Axelsena, który uzyskuje przewagę 6 pkt (stan 7:1 dla Axelsena), następnie Momota wyrównuje na 8:8 i wychodzi na prowadzenie 18:12.
Kolejny etap tego seta to doprowadzenie przez Axelsena do wyrównania 18:18.
Końcowa część 1-go seta była walką „punkt za punkt” do stanu 22:21 dla Axelsena.

W rozegraniu przy lotce setowej dla Axelsena dochodzi do sytuacji przy siatce.
Axelsen ma szansę zbić lotkę znad siatki, zdobyć punkt i wygrać seta:



Sytuacja wyborna do wygrania lotki i seta.
Wystarczy być „zawodowym zabójcą” w sferze psychicznej, czego wymaga się od graczy na tym poziomie.
Tymczasem Axelsen nadmiernie się pobudził i efektem był błąd – uderzenie rakietą w siatkę:



Stan pobudzenia emocjonalnego Axelsena, gracza z czołówki światowej, widać na tym obrazie:

Ten obrazek można skomentować, nieco złośliwie: „jak można wychowanemu bezstresowo dziecku (dużemu) wyrządzać tak wielką krzywdę; wszak dziecko ma prawo do błędu, trzeba ten błąd wybaczyć, a dziecko przeprosić za uczynioną mu krzywdę„.


Gracz światowej klasy nie powinien pokazywać tego typu emocji, jeśli nie chce, aby przyszli przeciwnicy, przez celowe ich działanie, wykorzystywali tę słabość.

Gracz światowej klasy winien wiedzieć, że:
1. „wbijanie gwoździ” jest może efektowne, ale niekoniecznie jest efektywne,
2. jego obowiązkiem jest skupienie się na perfekcji ruchowej,
i, w konsekwencji, uderzyć lotkę:
a) jeśli wykonuje rakietą ruch prostopadły do siatki – wystarczy z rozluźnionego uchwytu zacisnąć palce i ugiąć nieznacznie nadgarstek ręki grającej, z zastosowaniem przyrostu szybkości ruchu głowicy w celu zwiększenia siły odbijającej lotkę;
lub
b) przez nadcięcie – ruchem równoległym do siatki, pochylonej do przodu, głowicy rakiety (technika zwana „miotełką”);
lub
c) wykorzystując technikę wymienioną w pkt. a) lub b) można wznieść się na wyżyny techniki uderzeń: odbić lotkę ze zwodem.

Szanse olimpijskie coraz mniejsze

Sytuacja na 1-go stycznia 2020 r. wygląda marnie. W panelu bocznym, w oknie „ISTOTA RZECZY„, pokazuję wyniki ilościowe, czyli zmiany, jakie nastąpiły w ciągu roku 2019.

W grze pojedynczej mężczyzn mamy postęp. Jednak jest to zbyt mały postęp. W rankingu BWF do Igrzysk Michał Rogalski jest na pozycji nr 40.
Pewnymi startu będą gracze na miejscach do 34-go w tym rankingu. Miejsca 35-38 będą przyznawanie z uwzględnieniem innych wymogów regulaminowych, np. miejsca tzw. kontynentalne.
Michał Rogalski musi mieć sporo szczęścia, obok umiejętności, którymi jak dotychczas nie zachwyca.

W grze pojedynczej kobiet Wiktoria Dąbczyńska poprawiła swoją pozycję rankingową, jednak nie na tyle, aby mieć jeszcze cień szansy na start w Tokio.
Podstawowe problemy tej zawodniczki, to błędy trenerów, polegające na tym, że:
– co najmniej od 2-ch lat powinna była skupić się wyłącznie na grze pojedynczej, jeśli miałaby coś w tej grze osiągnąć,
– popełnia błędy techniczno – taktyczne wynikające z braku specjalistycznego treningu pod grę pojedynczą, uwzględniającego cechy jej sprawności morfologicznej.

Miałem okazję obejrzeć jej przegrany mecz z przeciętną przeciwniczką podczas Welsh International ‚2019. Mówiąc w skrócie: mecz był do wygrania, po wyeliminowaniu błędów techniczno – taktycznych, które wymieniłem.
Podstawowy błąd Związku popełniony wobec Dąbczyńskiej: nie miała żadnej opieki trenerskiej na turnieju. Nie ma pieniędzy na wyjazd trenera? To po co tylu ludzi bierze pieniądze w tzw. pionie szkoleniowym?

Gier podwójnych nie będę komentował, poza jedną uwagą. Za tę „bryndzę” we wszystkich grach podwójnych nie odpowiadają zawodnicy.

Przed rokiem pisałem, że trener koreański będzie miał problem. Być może został on postawiony przed faktami osobowymi, z którymi sobie nie poradził, a może i nawet: nie mógł sobie, obiektywnie rzecz ujmując, poradzić.
Czym innym jest budowanie nowej jakości, czym innym jest „odbudowanie” jakości, jaką stanowiła para Mateusiak & Zięba.

Boże Narodzenie

Boże Narodzenie (2013), olej/akryl, Janusz Szpyt (1)

Mizerna, cicha stajenka licha,
pełna niebieskiej chwały.
Oto leżący przed nami śpiący,
w promieniach Jezus mały.

Przed nami anieli w locie stanęli
i pochyleni klęczą.
Z włosy złotymi, skrzydły białymi,
pod malowaną tęczą.

Wielkie zdziwienie, wszelkie stworzenie,
cały świat orzeźwiony.
Mądrość mądrości, światłość światłości,
Jezus wcielony.

I oto mnodzy, ludzie ubodzy,
radzi oglądać Pana.
Pełni natchnienia, pewni zbawienia,
upadli na kolana.

Długo czekali, długo wzdychali,
aż niebo rozgorzało,
Piekło zawarte, niebo otwarte,
słowo ciałem się stało.

Oto Maryja, czysta lilija,
przy Niej staruszek drżący.
Stoją przed nami, przed pastuszkami,
tacy uśmiechający.

Hej ludzie prości Bóg z nami gości,
skończony czas niedoli.
On daje Siebie chwała na niebie,
pokój ludziom dobrej woli.

Radość na ziemi Pan nad wszystkimi,
roztacza blask poranny.
Przepaść zawarta, upadek czarta,
zstępuje Pan nad Pany.

Śpi jeszcze senne Dziecię promienne,
w ciszy ubogiej strzechy.
Na licach białych, na ustach małych
migają się uśmiechy.

Jako w kościele, choć ludzi wiele,
cisza pobożna wieje.
Oczy się roszą, dusze się wznoszą,
płyną w serca nadzieje.

Lulaj Dziecino, lulaj ptaszyno,
nasze umiłowanie.
Gdy się rozbudzi, w tej rzeszy ludzi,
zbawienie się nam stanie. (2)

Radosnych Świąt Bożego Narodzenia

życzą
Alicja i Marian

Przypisy:

(1)JANUSZ SZPYT (ur. 1960) – studiował na Wydziale Grafiki i Malarstwa Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie. Od 1983 roku współtworzył „Grupę Trzech” zwaną „Tercetem nadętym” Myślą przewodnią grupy było poszukiwanie kreatywnej prawdy w sztuce wyrażającej się w znakomitym warsztacie malarskim.

(2a)Autorem tekstu kolędy „Mizerna cicha” jest Teofil Lenartowicz – polski poeta epoki romantyzmu, etnograf i rzeźbiarz. Słowa przyszłej kolędy znalazły się w jego dziele pt. „Szopka”, inspirowanym krakowskimi szopkami bożonarodzeniowymi. Całość utworu jest zestawieniem dwóch rzeczywistości oddalonych od siebie o setki lat i tysiące kilometrów. Jego pierwsza część, w której pojawia się tekst „Mizernej cichej”, opowiada historię betlejemskiej nocy, wędrujących do żłóbka pastuszków i mędrców. W drugiej Lenartowicz przenosi czytelników do epoki pierwszych Piastów i czasów narodzin polskiego państwa. Patriotyczny, antyniemiecki charakter „Szopki” był na tyle wyraźny, że z obawy przed konsekwencjami ze strony okupanta, oficyna wydawnicza, w której przygotowywano pierwsze wydanie dzieła, pozostała całkowicie anonimowa.

(2b) Autorem melodii „Mizernej cichej” jest znany polski kompozytor – Jan Gall. Jego utwór nie jest jednak pierwszą muzyczną interpretacją słów Lenartowicza. Molowa kompozycja zastąpiła durowy, uroczysty marsz ks. Jakuba Wrzeciona, który nadawał kolędzie bardziej uroczysty, podniosły charakter.

Źródła:
1. https://tylkosztuka.pl/pl/p/Janusz-Szpyt-Boze-Narodzenie/2277,
2. https://tylkosztuka.pl/artysta/janusz-szpyt
3. https://www.koledypolskie.pl/koleda/mizerna-cicha-stajenka-licha/

Ten się śmieje, kto się śmieje ostatni

Inne polskie przysłowie mówi:
„nie należy przedwcześnie cieszyć się z własnego sukcesu lub z porażki innych, gdyż sukces może się okazać nietrwały„,
albo też:
” nie mów hop, póki nie przeskoczysz”
albo jeszcze inaczej, w podobnym sensie.

Przytoczone przysłowia mają doskonałe odniesienie do zachowania i postępowania Indonezyjczyka Anthony Sinisuka Gintinga w meczu finałowym Hong Kong Open 2019, w którym jego przeciwnikiem był lokalny gracz Lee Cheuk Yiu.

Pierwszy set to dominacja Indonezyjczyka. Przebieg gry w 1-szym secie wskazywał na to, że cały mecz będzie krótki, bardzo krótki. Przewaga Gintinga była miażdżąca. W pewnym momencie, po świetnym zwodzie przy siatce, Ginting pozwolił sobie na gest lekceważenia wobec przeciwnika:
.

To się zemściło. Przeciwnik nie padł na kolana i nie poddał się. Walczył, a Indonezyjczyk popełniał błąd po błędzie. Był rozczarowany. Miał przecież zmasakrować przeciwnika.

Doszło do 3-go seta. W końcówce Ginting „pozbierał się” i dogonił Lee, wyszedł na prowadzenie 20:19. Lee zdobył 2 kolejne punkty i zrobiło się 20:21.

I tu pojawia się pytanie, czy w ostatniej akcji sędzia nie pomógł jedynemu w finałach graczowi z Hong Kongu, czy też popełnił błąd?
Akcja przy siatce była wykonana poprawnie przez Gintinga – atak na siatce został wykonany po jego stronie, a więc zgodnie z przepisami gry:

Gest rozpaczy i pretensji do sędziego nic nie pomógł:

Cóż, pozostaje nauczyć się języka polskiego (choć pewnie i w indonezyjskim są podobne przysłowia) i wkuć sobie na pamięć i ciągle sobie powtarzać:

„nie dziel skóry na niedźwiedziu„.

Dzień zaduszny 2019

2-go listopada,

jak co roku,
wspominamy

Wszystkich Wiernych Zmarłych

.

Wspominamy tych,
którzy umarli – zeszli ze świata doczesnego,
którzy przeszli do innego lepszego miejsca, bo dobro czynili,
którzy żyją w naszej pamięci swoimi dobrymi uczynkami.

W nieznanej nam przyszłości każdy z nas umrze.
Każdy z nas – wczoraj, dziś, jutro – wybiera swoją ścieżkę życia ziemskiego.
Czasami ją modyfikuje, aby iść ku dobru, czasami wybiera ścieżkę ku złu.
Jedno jest pewne, to tylko i wyłącznie my – ja, ty – odpowiadamy za swoje wybory.
W nieznanej nam przyszłości możemy dołączyć do Tych, którzy czynili dobro, jeżeli będziemy tak jak Oni czynili dobro.

Żyją w naszej pamięci:

Wiesław Drewicz

Paweł Gasz

Andrzej Janecki

Ryszard Kazibut

Zbyszek Krasiński

Zbigniew Morawiec

Stefan Pawlukiewicz

Ireneusz Podlasiński

ks. Mieczysław Żołędziejewski

Pomódlmy się w Ich intencji …

…niech dostąpią życia wiecznego.

Amen.

Clinton tu, Clinton tam

Jest facet, który był prezydentem najbardziej, podobno, demokratycznego kraju na świecie.
Kraju, który dla dobra ludzkości (tak jak inni globaliści typu libero-komuniści) bardzo dba o jej dobro, np. mordując ludzi bądź bezpośrednio, bądź przez przymusowe szczepienia, bądź przez wymuszanie wyłączności na „rokefelerowską” medycynę, itd.
Nie mam na myśli przeciętnego ichniego Kowalskiego.
Mam na myśli dewiantów, którzy rządząc tym krajem, wymuszają na innych spełnianie ich bandyckich żądań, dla swoich i ich mecenasów, korzyści.
Tego wątku nie będę rozwijał, bo co innego jest celem tego wpisu.


W latach 1993 – 2001 prezydentem Stanów Zjednoczonych Ameryki Północnej był ten facet:

Bywał on częstym gościem na prywatnej wyspie innego faceta.
Tenże drugi facet zapewniał tam, na tej wyspie, zmęczonym „zarządzaniem światem” facetom rozrywki, np. w postaci kilkunastoletnich dziewczynek.
W ostatnim czasie tegoż drugiego faceta dopadł pech.
Podobno popełnił samobójstwo w celi pod szczególnym nadzorem, choć są wątpliwości:
– koronera prowadzącego sekcję zwłok, czy przypadkiem nie było to uduszenie?
– obserwatorów, czy pokazywany nieboszczyk, to ten właściwy, czy nie właściwy, nieboszczyk?
Tym drugim facetem jest, a może był, Jeffrey Epstein:

Podobno był agentem siewców miłości na świecie, zwanych pokrótce Mossad-em.

Któryś z gości na wyspie Epsteina, w jego rezydencji, popełnił niedyskrecję.
Sfotografował wiszący tam obraz:

Jak podsumować?
Chyba tak: ciężka praca dla dobra ludzkości wymaga szczególnej relaksacji.




Źródła:
1. https://www.dailymail.co.uk/news/article-7353967/Did-Jeffrey-Epstein-portrait-Bill-Clinton-blue-dress-red-heels-NYC-mansion.html?ito=social-twitter_dailymailus
2. https://krystal28.wordpress.com/2019/08/11/czy-epstein-nie-zyje-czy-wierzysz-w-falszywe-wiadomosci/
3. http://wiadomosci.gazeta.pl/wiadomosci/7,114881,25090256,wstepne-wyniki-sekcji-zwlok-jeffreya-epsteina-doszlo-do-zlamania.html