Kot na boisku

171 cm.
Po drugiej stronie siatki 194 cm.

Te 171 porusza się jak kot, jak zwinny kot.
194, w porównaniu do 171, porusza się ciężko, mało zwrotnie, mało zwinnie.

Wyraźna różnica w koordynacji ruchowej, zdecydowanie na korzyść 171. Po za tym, że to naturalny objaw biologiczny, to 171 ma tę cechę rozwiniętą na bardzo wysokim poziomie; być może to cecha genetyczna. Możemy w takiej sytuacji mówić o talencie ruchowym na poziomie 3-cim koordynacji ruchowej, przydatnym w sporcie takim jak np. badminton.

Taktyka gry 171 przeciw 194:
– do siatki,
– przy siatce,
– jeśli lotka do tyłu, to najlepiej do tylnego przekątnego rogu boiska,
– tak długo jak można unikać wyrzucania lotki z siatki do tylnych rogów, gdyż grozi to przekątnym, nie do odebrania (z powodu małego zasięgu rakiety w odbiorze) atakiem 194,
– jeśli atak zbiciem, to po prostej, będzie szansa na dojście do przekątnej obrony.

W technice poruszania się 171 bazuje na:
– kroku dostawnym,
– odskoku po przeskoku lub bloku w tylnym rogu,
– kroku dostawnym (z doskokiem) w ruchu do siatki,
– kroku zakrocznym krzyżowym (w ruchu do tylnych rogów).

O dziwo u 194 zobaczyłem po dłuższym czasie odskok po bloku w DF, z pozytywnym rezultatem, gdyż w tym rozwiązaniu ruchu na boisku dotarł spokojnie do KB, gdzie perfidny 171 zagrał kolejną lotkę.

Taktyka gry 171 tak zmęczyła 194, że po długiej wymianie przy stanie 11:10 w drugim secie, 194 usiadł na krześle z objawami wyczerpania i poprosił o pomoc lekarską. Po chwili odpoczynku wznowił pojedynek. Widać było, że jest jeszcze osłabiony. Nie mniej, próbował dalej walczyć, ale niewiele mógł wskórać. Przegrał.

194 cm to Axelsen (Dania), 24 lata.
171 cm to Ginting (Indonezja), 21 lat.

Kolejne retoryczne (dla mnie) pytanie, dlaczego ci dwaj, i wielu innych, jest tak doskonale wyszkolonych, a nasi gracze są jacyś „doskonali inaczej”? Przecież nie jest to wina graczy.
Jakieś cholerne krasnoludki znowu nam przeszkadzają w zdobywaniu wyżyn światowego badmintona.

Przy okazji małe odniesienie do poprzedniego mojego wpisu.
Trener Gintinga nie wygląda na byłego zawodnika, który dopiero co zakończył karierę zawodniczą i w ramach programu Indonezyjskiego Związku Badmintona „awansnął” na trenera kadrowego:

Od prawej: Anthony Sinisuka GINTING z trenerem podczas China Open ‚2018

Reklamy

Awans społeczny oficerów i generałów

Czytałem relacje Janusza Rudzińskiego z Mistrzostw Europy juniorów z Tallina.
W pewnego rodzaju zdumienie wprowadził mnie tekst artykułu Upadek z duńskiego konia, w którym czytam, cytuję: „… Pewnym pocieszeniem może być piekielna siła duńskich deblistek. Na ubiegłorocznych mistrzostwach świata juniorów wyeliminowały w 1/8 finału rozstawioną z numerem 1 parę koreańską. Kiedy indziej ogrywały wyraźnie angielskie deble notowane w czwartej dziesiątce rankingu elity BWF, a nawet potrafiły nawiązywać wyrównaną walkę z najsilniejszym deblem Europy w osobach sióstr Gabrieli i Stefani Stojewych (13. BWF)…”

Pierwsza moja myśl: Duńczycy wyszkolili kolejną kobiecą parę deblową, która wkrótce będzie „zamiatać”, czyli bezproblemowo pokonywać większość (jeśli nie wszystkie) rywalek na światowych boiskach badmintonowych.

Coś mi jednak nie dawało spokoju, coś mi nie pasowało w przekazie nt. deblistek duńskich.
Ostatecznie doszedłem do wniosku: „… a niech tam, nie moja to „broszka”, znowu tracę swój cenny czas, za który nikt mi nie zapłaci, ale zobaczę, jak to wygląda naprawdę…”.

Na początek obejrzałem finał debla dziewczyn – Dunek przeciw Turczynkom.

Co zobaczyłem?
Zobaczyłem dwa deble, które znają i mają dość dobrze opanowane schematy taktyczne debla kobiecego.
Bardziej agresywną i bardziej wyrównaną parą była para turecka, pod której presją „pękła” psychicznie i ostatecznie – technicznie, popełniając więcej błędów technicznych – para duńska.

Następnie obejrzałem mecz polskiej pary przeciw Dunkom.
Oglądałem ten pojedynek, w miarę czasu jego trwania, z coraz większym niesmakiem.
Nasza para nie została nauczona gry podwójnej.
Przesadziłem, nasza para nie została nauczona:
– podstaw gry w badmintona: utrzymania lotki w boisku,
– podstaw gry deblowej: ataku i obrony oraz celowego przechodzenia z obrony do ataku.

Szkoda mi tych dziewczyn.
Zostały „zdołowane”: zakodowano im w ten sposób informację, że m.in. generalnie większość, jeśli nie wszystkie,  Dunek jest nie do ogrania.
Zostały wystawione na bezpośrednie ośmieszenie ich samych i pośrednie ośmieszenie polskiego badmintona.
„Zasługi” przypisać należy nieudolnym szkoleniowcom i ich protektorom, którzy ich nominowali do roli szkoleniowców kadrowych.
Tymi „zasłużonymi” dla rozwoju polskiego młodzieżowego badmintona byli jacyś tzw. szkoleniowcy, nie nazwę ich trenerami, bo wygląda na to, że są „trenerami” z awansu społecznego, a nie trenerami, czyli ludżmi, którzy legitymują się gruntownym wyszkoleniem właściwym dla trenera badmintona, a nie dyletanta uchodzącego za „trenera” z nadania władzy Związkowej.


Mamy więc kolejną powtórkę z rozrywki: dyletant władczy mianuje trenerem kadry dyletanta szkoleniowego w ramach awansu społecznego, czyli strategii wsparcia ścieżki rozwoju kariery zawodowej byłych zawodników, stawiamy na wiedzę i dajemy szansę krajowym trenerom (pkt. 13 odpowiedzi zarządu na list Lecha Szargieja).
W tym cytacie zarząd przyznaje, że stawia na dyletantów z awansu społecznego, czyli na zasadzie: odbijali lotkę, to będą umieli – bez wiedzy i umiejętności wymaganych od dobrze wyszkolonego (oraz potwierdzenie umiejętności trenerskich wynikami szkolonych przezeń graczy) trenera – być szkoleniowcami na poziomie międzynarodowym, na poziomie najwyższym w Polsce.

Cytowane słowa decydentów PZBad-owskich tyczące zarządzania w sferze szkoleniowej zostały potwierdzone.
Wybrani przez tychże decydentów szkoleniowcy kadrowi udowodnili wynikami MEJ swoją jakość.
Żołnierze – zawodnicy – polegli.
Oficerowie – szkoleniowcy i generałowie – zarządzający mają się dobrze.

Kto jest winien?
Oczywiście żołnierze.
Oficerowie kazali żołnierzom strzelać. Zapomnieli tylko o jednym – nie nauczyli żołnierzy skutecznie strzelać.

Generałowie chcieli jak najlepiej.
Nie wyszło tak, jak generałom wydawało się?
No cóż – generałowie chcieli jak najlepiej, im się wydawało, że podejmują właściwe decyzje, decyzje niczym faktycznym nie poparte.
Czegóż wymagać od generałów, którzy są dyletantami w zarządzaniu szkoleniem wyczynowym?
Wszak pochodzą z awansu społecznego, chciałem powiedzieć: wyboru społecznego walczących o władzę grup o charakterze mafijnym (czyli: demokratycznie umawiajacych się!) drogą tajnego głosowania.

Co nam pozostało?
Nic nie zmieniać i bawić się dalej w „piaskownicy” z dyletantami w zarządzaniu sportem wyczynowym.
Albo: wybrać kandydata (nominata ministra?) który udowodnił już wcześniej, że też jest dyletantem w zarządzaniu sportem wyczynowym.
Albo: zmienić system na taki, w którym zminimalizuje się przypadkowy lub celowy wybór „swojego” dyletanta.
Czy są takie systemy?
Tak.

 

Chińska wtopa

Ćwiercfinał 1:
Shi Yuqi niemiłosiernie skonany wymęczył zwycięstwo z Tajwańczykiem Chou Tien Chen’em 2:1 (-16,15,18) wychodząc z wyniku 10:16, przez: 16:16, 16:17, 19:17, 19:18, do wymęczenia zwycięstwa 21:18. Pojedynek ten trwał 72 minuty.

Ćwiercfinał 2:
Chen Long pokonał Axelsena 2:0 (19, 11), pokazując klasę i – co najważniejsze w tym rozważaniu – nie popełniając zbyt wielu niewymuszonych własnych błędów technicznych, w szczególności przy siatce. Ten z kolei mecz trwał 59 minut.

Półfinał:
Shi gładko, wręcz błyskawicznie, bo w 44 minuty, pokonuje Chena 2:0 (11, 17). Chena, który w tym pojedynku „porażał” ilością błędów technicznych przy siatce.
Chen, czasami, być może przez zapomnienie, być może aby wysłać sygnał o faktycznej różnicy między nim a Shi, przeprowadza akcje, przy których Shi okazuje się bezradny, tak bezradny, jak gracz z półki o kilka poziomów niższej.

Inny wątek moich rozważań.
W tym roku:
– Momota wyraźnie ogrywał Chen Longa; dwukrotnie padł wynik 2:0 dla Momoty w setach: (17, 13) i (9, 18),
– Momota spotkał się z Shi jeden raz i wygrał 2:1 (15, -12, 12) podczas Mistrzostw Azji.
Być może, na podstawie tych wyników, działacze chińskiego badmintona upatrywali większe szanse na złoto Mistrzostw Świata dla Shi w pojedynku z Momotą.

Podsumowujac: wygląda na to, że Chen podłożył się Shi, aby ten zagrał finał przeciw Momocie.
Tak też się stało.
Niestety dla Shi, skutek był marny.
Przewaga w grze i zwycięstwo Momoty były wyraźne: 2:0 (11, 13). Czasami, widać było, że Momota bawił się „w kota i myszkę” w grze przeciw Shi, występując w roli kota.




Ps. Shi, tak jak Axelsen, jest „biegaczem” jeśli chodzi o technikę poruszania się na boisku. W kilku akcjach widać było wyraźnie wadę tego sposobu poruszania się na boisku, szczególnie w fazie startu z tylnego narożnika. Zanim się „rozbujał”, lotka była już na boisku. Brakowało jemu (Shi), jak i Axelsenowi, kilkudziesięciu centymetrów w dojściach do lotki zagranej przekątnie w krótki róg boiska.
W przeciwieństwie do nich, Momota wykonując doskok, jako płynny i nieodłączny element ruchu w DM i w DF, w kierunku do przyszłego punktu bazowego, skracał sobie (natychmiast i bezpiecznie) o kilkadziesiąt centymetrów, odległość do lotki zagranej ewentualnie przez przeciwnika do przekątnego krótkiego rogu boiska.
Kento Momota, mimo tylko 174 cm, nie miał problemów w żadnym z rozegranych meczy w tegorocznych MŚ z dochodzeniem do lotki granej do krótkiego rogu boiska, po wcześniejszym odbiciu lotki z tylnego, przekątnie położonego, rogu boiska.
Zawdzięcza to stosowanej, opisanej wyżej, technice poruszania się na boisku.

Gemke

Duńczyk Gemke (21 lat) był przeciwnikiem naszego reprezentanta Adriana Dziółko w pierwszej rundzie gry pojedynczej Mistrzostw Świata. Podobno w meczu z Dziółką (28 lat) Gemke rozegrał znakomity mecz i dlatego nasz reprezentant nie był w stanie podołać przeciwnikowi.

Można było obejrzeć Gemke’go w jego kolejnym pojedynku – z Tajwańczykiem Chou Tien Chen’em.
Gemke, to solidnie wyszkolony gracz, żadna rewelacja. Nie jest to gracz klasy np. Antonsena (21 lat). Duńczyk Gemke jest jednym z wielu średniej klasy graczy.

Jeśli więc Gemke był „ścianą nie do przejścia” dla naszego gracza, to pojawia się pytanie:
– po co Dziółko pojechał na Mistrzostwa Swiata?

Jeśli miał on problemy zdrowotne, czy inne, i nie mógł trenować, tak jak chciałby, to po co nieprzygotowanego gracza wysyła się na tego typu imprezę.

A może chodziło o uzasadnienie:
– potrzeby wyjazdu szkoleniowca od gier pojedynczych na Mistrzostwa Świata?
lub
– potrzeby istnienia w strukturze organizacji szkolenia „fachowca” od szkolenia graczy gier pojedynczych?
lub
– uhonorowanie pracy szkoleniowca od gier pojedynczych, przez ufundowanie mu wycieczki do Chin?

Bez względu na odpowiedź – w każdej z wersji: to był niepotrzebny wyjazd szkoleniowca, na koszt polskich podatników.


Przy okazji startu naszych 3-ch graczy w tegorocznych Mistrzostwach Świata ujawiły się wątpliwości natury szkoleniowej, a w związku z tym: wątpliwości natury organizacji szkolenia.
Można więc przypuszczać, że nasz „fachowy” dział szkolenia wyciągnie właściwe wnioski tyczące organizacji szkolenia i już „od jutra” słońce zajaśnieje na horyzoncie polskiego badmintona, bo rzeczony dział szkolenia przekona do zmian, jeszcze bardziej podobno fachowy od działu szkolenia, jeśli chodzi o organizację szkolenia sportowego, zarząd.

Pyku, pyku, … i po meczyku

„Nam agresywnie grać nie kazano, w strefie przedniej w szczególności” – do takiego spostrzeżenia można dojść po obejrzeniu meczu naszych deblistów podczas Mistrzostw Świata przeciw Chińczykom Han Chengkai & Zhou Haodong’owi.

Być może plan taktyczny był właśnie taki.
Być może zawodnicy byli przygotowani i nastawieni psychicznie na to, że w szybkiej grze nie mają szans z Azjatami.

Czy zwalnianie gry lub „miękkie” odbijanie lotki jest błędne taktycznie?
Nie, pod warunkiem jednak, że jest ono (zwalnianie, „miękkie” odbicie) włączane od czasu do czasu do gry szybkiej, w której na szybką lotkę przeciwnika odpowiada się jeszcze szybszą lotką. Wówczas zwolniona szybkość lotu lotki daje element zaskoczenia dla „wmurowanych” w podłogę przeciwników, spodziewających się kolejnej agresywnej lotki.

Nawyk nieagresywnego grania przy siatce widać było „jak na dłoni”, kiedy wielokrotnie lotka nadawała się do ostrego ataku, … a było grane? przepychanie lotki za siatkę, na dodatek rakietą „podnoszoną z podłogi”, jakby gra w badmintona odbywała się standardowo pod siatką, a nie nad siatką.

Tak się „dziwnie” składało, że Chińczycy w analogicznych sytuacja przy siatce zachowywali się wprost przeciwnie – atakowali lotkę nad siatką.

Z komentarzem na temat debla poczekałem do zakończenia mistrzostw.
Pomyślałem, że być może, ja, prowincjonalny trener, daleki od centrum wiedzy o współczesnych trendach w światowym badmintonie, nigdy nie będący zawodnikiem choćby czołówki krajowej elity, ani tym bardziej reprezentantem Polski w badmintonie, zostałem „w tyle” z wiedzą nt. jak grać gry podwójne mężczyzn w obecnych czasach, aby osiągać sukcesy światowe. Nasze, PZBad-owskie, „centrum szkoleniowe” wie zapewne zdecydowanie lepiej jakie są najlepsze szkoleniowe trendy w świecie i włącza się w ten trend szkoleniowy, szkoląc odpowiednio naszych reprezentantów.

Chyba jednak, coś jest nie tak z naszym „centrum szkoleniowym”.
Prowincja górą!
Nie myliłem się – dominuje szybkość, we wszystkich jej przejawach i agresywne odbijanie lotki w każdej nadarzającej się sytuacji gry.
Moje poglądy potwierdzone zostały praktyką ukazaną w całej okazałości w finałowym pojedynku debla męskiego pomiędzy Chińczykami Li Junhui & Liu Yuchen (193 i 192 cm wzrostu) i Japończykami Takeshi Kamura & Keigo Sonoda (168 i 169 cm wzrostu).
Recepta na sukces światowy jest jedna: chcesz wygrać debla męskiego nastaw się i bezlitoście stosuj „młóckę” – na szybką lotkę przeciwnika staraj się odpowiedzieć jeszcze szybszą lotką; czasami zwolnij, czyli zagraj „szmatę”, ale uważaj, przygotowanie szybkościowe i koordynacyjne graczy czołówki światowej pozwala na odbiór lotek wydawałoby się nie do odebrania.
A propos przygotowania sprawnościowego naszych graczy – szybkościowego i koordynacyjnego, jakby więcej niż trochę odbiegało od tych samych sprawności graczy chcących liczyć się w czołówce światowej.

Przy okazji: podziwiałem ” tyczki chińskie” za ich koordynację ruchową i szybkość reakcji, bo przecież wiadomo, że zawodnik „dłuższy” ma, z powodów biologicznych, gorszą koordynację ruchową i dłuższy czas reakcji niż zawodnik niższy, np. Japończyk. W tym przypadku chińscy trenerzy wykonali kawał dobrej roboty.


Podsumowanie: aby dotrzeć do Tokio z jakimkolwiek deblem męskim trzeba wybrać inną drogę.

Wolność zgromadzeń

Wolność zgromadzeń jest jednym z praw człowieka, zagwarantowanych konwencją międzynarodową, ratyfikowaną przez Polskę już dość dawno, bo w 1977 r. Dokumentem tym jest „Międzynarodowy Pakt Praw Obywatelskich i Politycznych” z 19 grudnia 1966 r.

Postanowienia tej konwencji musiały i znalazły się w tzw. „konstytucji Kwaśniewskiego”, czyli jak nam się mówi, przekazuje i „wciska do mózgów” – Konstytucji z 1997 r., stosowanej przez władze wszelkiego rodzaju, jako obowiązującej.

Wygląda na to, że o „umowie społecznej” władz, co do obowiązku przestrzegania i stosowania „konstytucji Kwaśniewskiego” zapomniało się prezydentowi Katowic, panu Marcinowie Krupie. A może i nie, może było to celowe postępowanie urzędnika samorządowego, posłusznego swemu „panu”.

6 maja br. w Katowicach Młodzież Wszechpolska zorganizowała Marsz Powstańców Śląskich. Byli oczywiście kontrmanifestanci, starający się zablokować zgromadzenie.
Prezydent miasta Marcin Krupa szybciutko pewnie „dla dobra i ładu społecznego, należnego wyłącznie lewactwu” zdecydował się rozwiązać zgromadzenie.
Organizatorzy zgromadzenia skierowali sprawę do sądu, gdyż uznali decyzję pana Krupy za bezprawną, mającej znamiona decyzji politycznej.
Sąd okręgowy w Katowicach uznał, że nie było przesłanek prawnych do rozwiązania zgromadzenia, gdyż prawo do zgromadzeń jest jedną z podstawowych wolności konstytucyjnych.

Pan Krupa, będąc popieranym przez PiS, próbował pewnie przypodobać się mocodawcy, aby realizować zadanie „na prawo od PiS jest tylko ściana, nie ma miejsca na inne organizacje polityczne”.

Młodzież Wszechpolska nie kryje swojej uzasadnionej satysfakcji z wyroku katowickiego sądu.
Na mapie politycznej Polski jest miejsce również dla narodowców.
Narodowców nie należy mylić z rasistami.
Przykładem rasistów są ci Izraelczycy, którzy przepchnęli w swoim parlamencie zwanym knesetem ustawę, że Izrael jest państwem „żydowskim”, cokolwiek to oznacza.
Przymiotnik „żydowskim” wziąłem w cudzysłów, gdyż pojęcie „żyd” jest, jak to pisałem wcześniej wątpliwą wartością, ma charakter oszustwa podszywania się pewnych psycholi pod potomków Judejczyków.

Wyrok sądu katowickiego to kolejny sukces prawicy narodowej, o którym nie napiszą i nie powiedzą ani rządowe, ani lewackie, „ściek-media”.

Sędzia prowadzący

Na „pierwszy rzut oka” – jeden z wielu sędziów prowadzących mecze badmintonowe:

Kiedy wejdziesz na boisko do gry, na którym ten sędzia prowadzi twój mecz doznasz dziwnego wrażenia: jak to możliwe, że spotykasz we współczesnym świecie, a w światku badmintonowym w szczególności, taki typ osobowościowy, a raczej:
– taką kulturę osobistą,
– taką uprzejmość,
– taką umiejętność nawiązania i kontynuowania komunikacji międzyosobniczej w trudnych warunkach, warunkach często spornych, warunkach sprzecznych interesów każdego z graczy na boisku i pomiędzy każdym z tych graczy a sędzią prowadzącym.

Miałem przyjemność grać i nie protestować wobec decyzji tego sędziego, mimo, że w ferworze walki, wydawało się czasami, że sędzia podejmuje błędną decyzję na moją niekorzyść.
Czasami warto, tak myślę, poddać się czarowi przekazu komunikatu sedziego, choćby dla przyjemności przebywania w towarzystwie miłej, kulturalnej osoby.

Sędzią, o którym piszę, jest pan Norbert Górski z Helu.

Sędziemu badmintona Norbertowi Górskiemu poświęciła również swoją uwagę nasza znakomita koleżanka, gracz i fotoreporter, Krystyna Cielecka w fotoreportażu z XXXIX Mistrzostw Poski Seniorów.