Yang Yang byłby bez szans

Któż to taki, ten Yang Yang?
Dla wielu: nieznany.
Dla wielu innych: wybitny gracz chiński, specjalista od gier pojedynczych.
Yang Yang jest jednym z trzech singlistów w historii światowego badmintona, który 2-krotnie, pod rząd, w latach 1987 i 1989, zdobył mistrzostwo świata. W tamtym okresie, dla przypomnienia, indywidualne Mistrzostwa Świata rozgrywano co 2 lata.
Na tak zwaną dokładkę wygrał grę pojedynczą w Seulu, w 1988 r., podczas Igrzysk Olimpijskich, w czasie których badminton był jedną z gier pokazowych, mających szanse zakwalifikować się do programu Igrzysk. Stało się to, jak wiemy, w 1992 r. Od tego czasu badminton jest w programie Igrzysk Olimpijskich.

Wrócę do głównej postaci tego wpisu – Yang Yang’a:

 

Według wersji oficjalnej Yang Yang zaczął trenować badmintona od 12-go roku życia. Do kadry narodowej Chin trafił mając 20 lat. Pierwsze mistrzostwo Chin w grze pojedynczej zdobył mając 21 lat.
Według wersji przekazanej przez trenerów chińskich, którzy byli w Polsce na przełomie lat 80-tych i 90-tych ubiegłego wieku Yang Yang był uczniem szkoły sportowej piłki nożnej. Kiedy miał 16 lat trenerzy piłki nożnej doszli do wniosku, że jest zbyt niski, jak na przyszłego piłkarza. Z tego też powodu zakończyła się kariera Yang Yanga jako przyszłego piłkarza.

Trenerzy badmintona obserwując (nie poznałem okoliczności tych obserwacji) Yang Yanga zauważyli u niego naturalną elastyczność (ruchliwość) w nadgarstku podczas odbijania lotki.
Mając za sobą trening piłkarskiej pracy nóg, czyli przygotowanie fizyczne nóg również przydatne w badmintonie, przy zdolności gry nadgarstkiem został przyjęty do szkoły badmintonowej. Przypomnę miał wówczas 16 lat i zerowe, lub niewiele wyższe niż zerowe, umiejętności techniczne badmintonisty.
Po kilku latach intensywnego treningu badmintonowego Yang Yang potwierdził swoimi wynikami diagnozę trenerów.

Zwrócę uwagę, że trenerzy chińscy:
– docenili zdolności, czyli cechy wrodzone, cechy genetycznie odziedziczone, potrzebne badmintoniście – ruchliwość nadgarstka;
– nie oceniali umiejętności, czyli aktualnego stanu sprawności sportowej ukierunkowanej (techniki uderzeń i pracy nóg) i specjalnej (taktyki) – w szczególności.

W tym roku odbył się nabór do badmintonowego Ośrodka Szkolenia Sportowego Młodzieży w Warszawie.
Narzędziami pomiarowymi były sprawdziany oceniające umiejętności:
– wszechstronne,
– ukierunkowane i
– specjalne.
Nie badano zdolności, czyli cech genetycznych, niezbędnych badmintonistom.
Na dodatek wskazano, kto może być kandydatem stającym do testów.
Oznacza to, że narodził się lub narodzili się nam jasnowidze!
Niebywałe, wreszcie mamy takich, którzy wiedzą, kto ma zdolności badmintonowe na podstawie badania umiejętności nie korelujących z przyszłym wynikiem sportowym na poziomie światowym.

Czy jest sensownym porównywanie 16-latka z 19- i 20-latkami przyjmowanymi do OSSM?
Zdecydowanie tak.
Zdolny 20-latek po 2-3 latach intensywnego szkolenia prześcignie wynikiem międzynarodowym wszystkich mniej zdolnych badmintonowo, którzy mieli wcześniej to szczęście, ze wykonali dużą objętościowo pracę specjalistyczną i chwilowo są umiejętnościami najlepsi. Do czasu swojego mistrzostwa sportowego 20-latek ma jeszcze około 5-8 lat trenowania. Z tej perspektywy lepiej jest szukać zdolności, a nie umiejętności.

Wracając do Yang Yang’a: przy jego marnych umiejętnościach badmintonowych nie tylko, że nie dostałby się do badmintonowego OSSM w Warszawie, ale również nie zostałby dopuszczony do testów naborowych.

W historii badmintona polskiego było już wielokrotnie tak, że pojawiali się ludzie uzdolnieni do badmintona, ale, ponieważ pochodzili z niewłaściwego miasta lub od niewłaściwego trenera, nie otrzymali właściwego wsparcia PZBad-u, konkretnie – ówczesnego trenera kadry narodowej. Wsparcie byłoby, gdyby utalentowany człowiek przeniósł się do klubu ówczesnego trenera kadry narodowej.
Ci zdolni, którzy mieli szczęście trafić do trenerów klubowych, twardych i zdecydowanych, mogli w przyszłości pokazać swoją klasę i wreszcie – trafić do kadry narodowej, aby wystartować w Igrzyskach Olimpijskich czy Mistrzostwach Świata. A ilu utalentowanych ludzi straciliśmy?

Podobne informacje o:
– „niewłaściwym pochodzeniu zawodnika”,
– „właściwych miejscach ujawniania talentów badmintonowych”
pojawiają się również obecnie.
Oznacza to, że „powtórka z rozrywki” jest kontynuowana.
W dalszym ciągu nie ma w naszej dyscyplinie zawodowego, czyli bezstronnego podchodzenia do ujawniania talentów, co oznacza:
– oceniania zdolności,
a nie
– oceniania umiejętności.

Skąd to się bierze?
Odpowiedź jest prosta: z amatorstwa, na każdym szczeblu zarządzania polskim badmintonem.
Dlaczego tak jest?
Bo jest nam dobrze w tej piaskownicy.

Cel osiągnięty

Po raz pierwszy od ponad 40 lat, w sezonie sportowym 2016/17, regularnie trenowałem przygotowując się do Mistrzostw Polski seniorów, z jednym celem – wygrać grę pojedynczą w swojej kategorii wiekowej.
Wystarczyło odbywać treningi:
– halowy, 1x w tygodniu,
– fizyczny, specyficzny dla badmintona, 1x w tygodniu.

Tekst „wystarczyło odbywać treningi” jest nieco zwodzący, gdyż ważne były szczegóły, czyli cele i środki treningowe.

Niewątpliwie, gdyby jakiś kardiolog przyjrzał się mojemu treningowi fizycznemu, zdziwiłby się, ze jeszcze żyję, bo normą kardiologiczną jest wykonywanie wysiłków fizycznych w funkcji wieku, w przybliżeniu:

tętno wysiłkowe = 220 – wiek kalendarzowy.

Nie jestem lekarzem, ale jestem trenerem badmintona, który: „coś tam wie”, „czegoś się naumiał”, „coś wypraktykował, czyli sprawdził” – dlatego też mogłem wykonać trening fizyczny według własnej koncepcji trenera badmintona.

Wykonana praca dała rezultat:

Autor: Piotr Kopyt

Pozostaje mi w tym miejscu – publicznie – podziękować Mirkowi Kabacińskiego, który umożliwił mi odbywanie treningów halowych w Kołobrzegu.

Pobłażliwość

Aleksander Fredro, znany z wielu utworów zaliczanych do arcydzieł kultury polskiej, napisał m.in. wiersz – bajkę dla dzieci, bajkę z morałem p.t. „Paweł i Gaweł”:

Paweł i Gaweł w jednym stali domu,
Paweł na górze, a Gaweł na dole,
Paweł spokojny, nie wadził nikomu,
Gaweł najdziksze wymyślał swawole.
Ciągle polował po swoim pokoju:
To pies, to zając — między stoły, stołki
Gonił, uciekał, wywracał koziołki,
Strzelał i trąbił i krzyczał do znoju.
Znosił to Paweł, nareszcie nie może;
Schodzi do Gawła i prosi w pokorze:
Zmiłuj się Waćpan, poluj ciszej nieco,
Bo mi na górze szyby z okien lecą.
A na to Gaweł: Wolnoć Tomku
W swoim domku.

Cóż było mówić? Paweł ani pisnął,
Wrócił do siebie i czapkę nacisnął.
Nazajutrz Gaweł jeszcze smacznie chrapie,
A tu z powały coś mu na nos kapie,
Zerwał się z łóżka i pędzi na górę:
Stuk! puk! zamknięte. Spogląda przez dziurę,
I widzi — cóż tam? cały pokój w wodzie,
A Paweł z wędką siedzi na komodzie.
— Co Waćpan robisz? — Ryby sobie łowię.
— Ależ Mospanie, mnie kapie po głowie.
A Paweł na to: Wolnoć Tomku
W swoim domku.

Z tejto powiastki morał w tym sposobie:
Jak ty komu, tak on tobie.

Jaka cecha charakteryzuje Pawła?
Paweł jest cierpliwy, cierpi z powodu zachowania Gawła.
Paweł prosi. Prosi bezskutecznie.
Czy Paweł jest pobłażliwym dla Gawła?
Nie, Paweł nie jest pobłażliwym, ale również – nie jest awanturnikiem, nie wszczyna burd wobec Gawła.
Paweł przekazuje Gawłowi komunikat:
– miałeś szanse naprawić zło czynione przez siebie,
– zło czynione przez ciebie nie będzie puszczone płazem,
– za uczynione zło zostaniesz ukarany,
– nie będę pobłażliwym wobec ciebie, czyli: nie będę tolerował zła, które czynisz.




Śp. ks. Mieczysław Żołędziejewski w swoim kazaniu „Tajemnica Ojcowskiej cierpliwości”, w bardzo prosty i jasny sposób wyjaśnia pojęcia i skutki „cierpliwości” i „pobłażliwości”, cytuję:

„…Podobnie rzecz się ma i z cierpliwością.
Pochodzi ona od słowa cierpieć.
Jesteśmy cierpliwi, czyli cierpimy z powodu zła.
Nie występujemy przeciwko człowiekowi, do którego zło się przyczepiło.
Nie odrywamy zła na siłę, aby nie poranić człowieka.
Chcemy zło pokonać, aby człowieka nie zrazić.

Czym innym jest cierpliwość, a czym innym pobłażliwość.
Cierpliwość jest formą miłości, a pobłażliwość jest krzywdą wyrządzoną człowiekowi, bliźniemu.

Co jest kluczem do rozpoznania cierpliwości i pobłażliwości.
Jest nim prawda.
Umiejętność nazwania po imieniu dobra i zła.

Dzisiejsze rozważanie ma szczególną wagę dla wychowawców i rodziców, którzy wyraźnie winni odróżnić cierpliwość, która dla nich jest absolutnie potrzebna i konieczna, od pobłażliwości, która jest szkołą dla zbrodniarzy.

Trzeba umieć kochać dziecko, które popełniło zło, a równocześnie powiedzieć: to co zrobiłeś jest grzechem.
Niech ręka Boska broni dzieci przed wychowawcami, którzy dostrzegłszy nawet drobny grzech w postępowaniu dziecka mówią, że nic się nie stało…”

W strukturach mafijnych i innych o charakterze przestępczym typowym zachowaniem jest lojalność wobec szefa.    Ta lojalność to pobłażliwość na czynienie zła, przez szefa i członków jego grupy.


Czy w strukturach naszego Związku można być pobłażliwym na zło?
Jeśli nie jesteśmy strukturą mafijną lub podobną, to jasne, że każde zło należy tępić.
Nawet jeżeli to zło czynią tzw. zasłużeni i prominentni ludzie z naszego środowiska.

Dlatego też trzeba o tym powiedzieć:
– temu, na którego korzyść popełniono zło, bo ma tego świadomość i który na dodatek świadomie uczestniczy w zacieraniu śladów zła
i
– temu, który popełnił zło.
Jeśli uczynionego zła nie naprawią z własnej inicjatywy, muszą ponieść – uczynionego zła – skutki.


Skutki, to represja państwa.

Sześć, a może nawet dziewięć.

Dostałem mejla od trenera, pana Marka Czaplińskiego, który, jak wnoszę – „wściekł się” – na pomysł zwiększenia ilości rodzajów gier, w których może wystąpić młodociany zawodnik podczas jednego turnieju.

Oto treść mejla pana Marka Czaplińskiego, cytuję:

„… Dobry Wieczór !

W ostatnich tygodniach i dniach znowu zaczynają chodzić różne ploty i dywagacje nt. niby już pewnych szczegółów rozwiązań regulaminowych. Ponieważ spora część z nich zupełnie nie koresponduje z realiami i pomija też jakiekolwiek argumenty rzeczowe, toteż pozwalam sobie jeszcze raz powiedzieć na temat jednego z kluczowych szczegółów determinujących starty zawodników oraz organizację turniejów. Tym razem w bardziej wyrazistych, żołnierskich słowach. Jeśliby zaistniała potrzeba, to bez obiekcji proszę zacytować poniższą argumentację.

Rzecz dotyczy oczywiście problemu: czy dać zawodnikom prawo startu w turniejach z kalendarza PZBad. nadal w TRZECH rodzajach gier, czy wrocić do prawa gry w DWÓCH rodzajach gier ?

Z całkowtym przeświadczeniem oceniam, że sens ma TYLKO prawo startu tylko w DWÓCH RODZAJACH GIER ! A po kolejnych obserwacjach i analizach spostrzeżeń dochodzę do wnioski, że być tak powinno być właściwie we WSZYSTKICH RODZAJACH TURNIEJÓW. Choć kilka miesięcy temu zdawało mi się, że wystarczy ograniczenie (do dwóch rodz. gier) do poziomu GP, a turnieje rangi niższej można by zostawić. Ale już teraz jest dla mnie jasne, że nawet i to NIE.

Dlaczego tylko te DWA rodzaje gier?
Można powiedzieć gołą prawdę bez ogrodek: to wpuszczanie zawodników do 3 gier to służy niemal zawsze tylko zaspokajaniu ambicji (wybujałych ?) trenerów oraz czasami działaczy. Natomiast komu i czemu nie służy ?

Nie służy to zawodnikom.
Nie tylko dlatego, że – szczególnie ci choć nieco lepsi – cokolwiek się zarzynają. Często właśnie przez takie zarzynanie się w 3 grach na etapach wcześniejszych tracą szansę na zrobienie dobrego wyniku końcowego. Przykładów takiej utraty szansy na lepszy wynik choćby z okresu kończącego się sezonu, a dotyczących startów nie byle kogo, bo kadrowiczów juniorskich, można by wymienić choćby kilka. A chętnych dokładniejszej wiedzy nakeży zaprosić do najlepszego z możliwych punktu analiz i statystyk. Czyli do działu kierownika szkolenia PZBad. Tam bowiem wiedza analityczna, rzeczowa i bardzo obiektywna na ten temat jest doskonale zmagazynowana – wystarczy popytać, a ujrzy się dogłębną prawdę.
Nie służy to organizacji turnieju, czyli:
– nie służy organizatorom, którzy muszą bulić za salę i za obsługę dodatkową kasę, mimo używania na niej w ciągu ostatnich 3 – 5 h. turnieju 20% – 33% kortów,
– nie służy to pozostałym uczestnikom, których szlag trafia, bo zmuszeni są poprzez dłuższe czekanie na „tych, co w 3-ech grach”, jechać do domu nieraz prawie po nocy.
Nie służy to też dobremu imieniu badmintona np. wśrod rodziców i innych osob bardziej postronnych. I z racji niniejszego przedłużania turnieju, i z racji „zarzynania” dzieciaków.

I w tym kontekście należy wyraźnie i w żołnierskich słowach stwierdzić: ambicyjki poszczególnych trenerów nie są chyba więcej warte od tego, co się traci – co przedstawione zostało wyżej.
A raczej wręcz przeciwnie. I należy też powiedzieć bez ogródek: szczególnie w zaspokajaniu swych ambicji poprzez pchanie bez opamiętania zawodników do trzech rodzajów gier, celują trenerzy wywodzący się z grona dobrych zawodników nieco starszych pokoleń. To nie hipoteza, to fakt oparty na wieloletnich spostrzeżeniach (jeśli ktoś poczuje się obrażony/a, to z góry przepraszam; nie mam na celu nikogo obrażać – to tylko obiektywny materiał z kilkuletniej obserwacji)
Czemu bardziej oni ? Nie wiem. Nie chce mi się tego badać, bo i co to miałoby dać ?

A argument że „tak grają na europejskich turniejach” i dlatego u nas też tak się powinno grać, jest do d…y.
I zupełnie nie koresponduje z naszą rzeczywistością wewnątrzną – krajową. Bowiem w Europie grają tak – i owszem, tylko że: – te grania to tylko zawsze sama pucharówka, – a i nawet tam, mimo pucharówki, silniejsi zawodnicy nie są wystawiani w 3 grach: przynajmniej przez normalnych i rozsądnych trenerów. Z resztą starty na takich turniejach i tak praktycznie dotyczą niemal wyłącznie kadrowiczów. Nie istnieje więc właściwie żadna korelacja odwzorowywująca z naszymi turniejami wewnątrzkrajowymi

I na koniec: niestety praktyka ostatnich lat pokazała, że u nas niemalże nie ma normalnych i rozsądnych trenerów – tzn. przynajmniej pod tym względem (pod innymi względami aż tak źle nie jest). A trzeba pamiętać, że przy wprowadzaniu tych 3 gier naiwnie zakladano, że tak będzie: rozsądnie i normalnie. Ale nie jest ! Czyli mamy stan taki, że do momentu, gdy będzie na turniejach w Polsce możliwe wystawianie zawodnikow do 3 gier, to będą oni wystawiani !
I powiedzmy tu wyraźną prawdę w oczy: to że nie będzie to korzystne dla samych zawodników oraz dla organizacji turnieju, nie miało, nie ma i nigdy nie będzie miało żadnego znaczenia dla tych osób wystawiających bez opamiętania do trzech gier. Grunt że ambicyjka trenera będzie zaspokojona. Co nie przeszkodzi mu później marudzić, że turniej tak strasznie długo trwał, że zawodnicy pomęczeni i niemal przerwy na oddech nie mieli, że nieproporcjonalną liczbę gier zagrali drugiego dnia w stosunku do pierwszego itp. itd… i:
że w ogole to tak nie może być !
No cóż – fakt: nie może.

Pozdrawiając mimo wszystko wszystkich, nie tylko (tak) myślących…
do usłyszenia !

Marek Czapliński…„.


Tak sobie myślę, że… tzw. „postępowcy” są jednak ograniczeni.
Są mało postępowi.
Powinni być bardziej postępowi.
Powinni być przodującą siłą polskiego narodu badmintonowego.
Powinni zażądać, a zarząd powinien bez zwłoki zaakceptować i zatwierdzić taki oto pomysł: jeśli przyznano organizatorowi prawo do zorganizowania w jednym terminie turnieju w dwóch lub trzech kategoriach wiekowych, to zawodnik najmłodszy powinien mieć prawo gry w trzech rodzajach gier w, odpowiednio, dwóch lub trzech kategoriach wiekowych.
Zawodnik starszy będzie miał mniej gier, czy to źle?
To bardzo dobrze!
To jego (starszego) wina, że za wcześnie się urodził.
To postępowe!


My światli trenerzy badmintona (w Polsce), którzy nie musimy już uczyć się na głupich kursach trenerskich i uczyć się takich głupot, jak:
– fizjologia wysiłku sportowego,
– teoria sportu,
– psychologia sportu,
– i paru innych zbędnych rzeczy nie służących odbijaniu lotki na boisku,
wiemy doskonale co jest lepsze: przyszłość należy do nas – głąbów trenerskich, tak nam dopomóż: Brukselo, Junkersie, Makrelo i Makaronie.

My światli i postępowi trenerzy, którzy zdobyliśmy kwalifikacje trenerskie zgodnie z obowiązującą obecnie zasadą „Nie matura, a chęć szczera zrobi z Ciebie oficera” żądamy spełnienia naszych postulatów – zawodnik może grać spokojnie grać w 3-ch grach w każdej z 2-ch czy 3-ch kategorii wiekowych podczas jednego turnieju.
Nasza postępowa wiedza i umiejętności potwierdzone jest naszą praktyką zawodniczą: graliśmy nie schodząc z boiska, mecz po meczu i żyjemy.
Młodzi mogą więc robić tak samo.
Wszak już teraz nasi najlepsi 13- czy 15-latkowie trenują 10-12 razy w tygodniu, a czasami więcej, budują masę mięśniową podnosząc ciężary, i – wygrywają w kraju!
No co?
Czyż to nie jest dowód na to, że nasi gracze wytrzymają tyle gier podczas turnieju?
Oczywiście, ze wytrzymają!
A jaką będą mieli wytrzymałość!
Lepszą od muła!


Czy zgadzam się z tym „postępowym” stanowiskiem?
Niestety, przyznaję szczerze: mój poziom intelektualny jest chyba na zbyt niskim poziomie, bo nie ogarniam tych „mądrości”.
Niejednego dewianta, „robiącego” za trenera badmintona, widziałem i słyszałem, więc nic mnie nie zdziwi w naszym, polskim, badmintonie.

Katarzyna Sekuła

Pani Katarzyna Sekuła została wybrana do zarządu obecnej kadencji na KZD odbytym 10-go grudnia 2016 r.
W zarządzie powierzono pani Sekule obowiązki wiceprezesa, co wynika z uchwały zarządu, cytuję:

„…UCHWAŁA ZARZĄDU POLSKIEGO ZWIĄZKU BADMINTONA
z dnia 21.12.2016
w sprawie ukonstytuowania się Zarządu Polskiego Związku Badmintona

Zarząd Polskiego Związku Badmintona działając w oparciu o §45 Statutu Polskiego Związku Badmintona podjął uchwałę w sprawie ukonstytuowania się Zarządu:
Marek Zawadka – Prezes Polskiego Związku Badmintona
Maja Muszyńska – Wiceprezes Polskiego Związku Badmintona
Katarzyna Sekuła – Wiceprezes Polskiego Związku Badmintona
Dorota Gawrońska-Popa – Członek Zarządu Polskiego Związku Badmintona
Jerzy Maciej Kikosicki – Członek Zarządu Polskiego Związku Badmintona
Andrzej Majewski – Członek Zarządu Polskiego Związku Badmintona
Jarosław Ociepa – Członek Zarządu Polskiego Związku Badmintona…”

Dało się zauważyć problemy w komunikacji Związku ze środowiskiem badmintonowym.
Za komunikację m.in. ze środowiskiem odpowiadała pani Katarzyna Sekuła.

Obecnie na stronie PZBad-u znajdujemy informację:

Wynika z powyższego, że pani Sekuła nie jest już członkiem zarządu Polskiego Związku Badmintona.

Medale i co dalej?

Kwietniowe mistrzostwa Europy juniorów przyniosły nam niewątpliwy sukces medalowy.
Strategia przygotowań do MEJ, polegająca na uzyskaniu jak najwyższych rankingów do rozstawień w turnieju indywidualnym, jeśli oczywiście takowa była, dała oczekiwane rezultaty.
Są medale.
Nieco gorzej z jakością medali w odniesieniu do numeru rozstawienia turniejowego, wynikającego z rankingu.

Ponadto zdobycie medali MEJ przez zastosowanie strategii „maksymalnie najwyższego rankingu dla rozstawień w MEJ” zaciemnia sytuację, utrudnia bowiem ustalenie faktycznych umiejętności zawodników na juniorskim etapie szkolenia na tle przeciętnych i najlepszych juniorów z Europy i z Azji.

Pytanie, na które brak odpowiedzi i chyba nikt jej, poza trenerem Lenkiewiczem, nie zna:
– czy strategia przygotowań do MEJ miała charakter bieżący, czyli celem było bezwzględne osiągnięcie „maksa” w MEJ, bez względu na skutki, czyli: nieistotne co będzie później z rozwojem tych zawodników?
– czy strategia miała charakter docelowy, czyli start w MEJ był tylko celem etapowym, a rozkwit umiejętności zawodników nastąpi w okresie dojrzałości – w okresie mistrzostwa sportowego?

Na te pytania można by odpowiedzieć, gdyby szczegółowej analizy treningów i startów odbytych w ostatnich 2 latach dokonał jakiś fachowiec z biura Związku, np. dyrektor sportowy lub chociażby kierownik wyszkolenia.
Osoba ta – dyrektor sportowy lub kierownik wyszkolenia – musiałaby znać się na szkoleniu w badmintonie. O ile wiem nikogo takiego w biurze Związku nie mamy.

W związku z tym nie wiemy, czy zdobyte medale to:
– przypadek,
czy
– efekt celowego krótkoterminowego działania szkoleniowego,
czy
– efekt osiągnięcia celu etapowego w procesie długofalowego działania szkoleniowego.

Mamy w zarządzie, co prawda, wiceprezesa ds. szkolenia, ale również w tym przypadku nie jest to fachowiec od szkolenia badmintonowego z przeszłością doświadczonego szkoleniowca.


Ten start, mimo wskazanych wątpliwości, zapisze się pozytywnie, w ubogiej w medale, juniorskiej historii polskiego badmintona.
Zdobycie medali juniorskich, po 14 latach posuchy w tej kategorii wiekowej, to – wydaje się niektórym – dobry prognostyk na przyszłość.
Medale zdobyli zawodnicy przygotowywani przez Pawła Lenkiewicza (i oczywiście: innych trenerów współpracujących – kadrowych i klubowych).
Może to oznaczać, że Paweł Lenkiewicz, mimo wcześniejszych niepowodzeń, będzie kontynuował pracę z juniorami, a może…., ale o tym później.


Dla porządku historycznego – medale (brązowe) zdobyli:
– w grze podwójnej kobiet: Wiktoria Dąbczyńska & Aleksandra Goszczyńska,
– w grze podwójnej mężczyzn: Robert Cybulski & Paweł Śmiłowski,
– w grze mieszanej: Paweł Śmiłowski & Magdalena Świerczyńska.
Paweł Śmiłowski, zdobywca 2-ch medali brązowych, jest drugim zawodnikiem w historii polskiego juniorskiego badmintona, który na MEJ zdobył 2 medale.


Wszystkie wcześniej zdobyte medale juniorskie były firmowane przez Klaudię Majorową, pod której wodzą polscy gracze zdobyli medale w:
* 1999 roku:
– w grze podwójnej mężczyzn – SREBRO: Przemysław Wacha & Piotr Żołądek,
– w grze pojedynczej kobiet – BRĄZ: Kamila Augustyn,
– w grze pojedynczej mężczyzn – BRĄZ: Przemysław Wacha,
** 2001 roku:
– w grze podwójnej kobiet – ZŁOTO: Kamila Augustyn & Nadieżda Kostiuczik (BLR) [obecnie N. Zięba (POL)],
– w grze pojedynczej kobiet – SREBRO: Kamila Augustyn,
*** 2003 roku:
– w grze pojedynczej mężczyzn – BRĄZ: Rafał Hawel.

Klaudia Majorowa po tych sukcesach, po pewnym czasie, objęła stanowisko trenera kadry elity. W tym kontekście patrząc: być może to perspektywa przez Pawłem Lenkiewiczem.

Spoglądając na późniejsze przełożenie na sukcesy międzynarodowe w elicie: potwierdzili się wynikami światowymi Przemysław Wacha i Nadieżda Zięba.
Kamila Augustyn, to być może niewykorzystana szansa na światowy wynik (w grze podwójnej z Ziębą?).
Zakończyli swój rozwój na tym etapie (albo nieumiejętnie poprowadzono w późniejszym okresie): Rafał Hawel i Piotr Żołądek.


Jak potoczą się losy tegorocznych juniorskich medalistów po przejściu do elity?
Poczekamy, zobaczymy, choć pewne wnioski można formułować, oceniając obecne umiejętności prezentowane w meczach ME drużynowych i indywidualnych. Temu tematowi poświęcę odrębny wpis.


Na koniec tego wpisu rzecz – dla mnie najważniejsza rzecz – bo tycząca „roboty u podstaw”, czyli wskazanie kto stał na początku szkolenia badmintonowego w drodze do medali MEJ.

Pierwszymi trenerami klubowymi medalistów byli (niektórzy nadal są):
– Marian Pietruszyński w MACED Polanów: Robert Cybulski,
– Aleksandra Dąbczyńska w ORLICZ-u Suchedniów : Wiktoria Dąbczyńska,
– Jacek Jagodziński w MILENIUM Warszawa: Aleksandra Goszczyńska,
– Marzena Świerczyńska w UKS Baranowo: Magdalena Świerczyńska,
– ? (1), czyli nieznany z imienia i nazwiska szkoleniowiec w HUBAL-u Białystok: Paweł Śmiłowski.




Przypisy:
(1) zacytuję treść korespondencji elektronicznej pomiędzy autorem wpisu i prezesem Hubala:
„…W dniu 2017-05-18 o 14:11, marianstelter pisze:
> Dzień dobry,
> pytanie: kto był pierwszym i kto jest obecnym szkoleniowcem klubowym Pawła Śmiłowskiego?
> Dziękuję za informację.
> Pozdrawiam,
> Marian Stelter
> —
>
Przykro mi, pytanie nie ma celu.
Pozdrawiam Lech Szargiej.




Ps. (z 30.05 2017):
Dziękuję kolegom trenerom – pp. Jackowi Jagodzińskiemu i Damianowi Pławeckiemu za pomoc przy pisaniu i usunięciu błędów w tym wpisie.

Latem w Karsiborze

Plan moich zajęć na lato został opracowany.
Szczegóły można poznać na stronie:

https://stelterbadminton.wordpress.com/lato-w-karsiborze-2017/.