PZBad z dumą obwieścił „urbi et orbi” informację o teście kompetencji sprawnościowych dla kandydatów do badmintonowej klasy mistrzostwa sportowego w pewnej szkole, w pewnym mieście. Co to za szkoła, co to za miasto, jest bez znaczenia.
Znaczenie ma tekst zamieszczony w komunikacie o tymże teście, teście sprawnościowym. Cóż takiego „ciekawego” jest w rzeczonym teście?
Test ten noszący nazwę „Test sprawnościowy„, tyczący kandydatów na graczy badmintonowych, obejmuje:
1 – wyskok dosiężny,
2 – bieg na 30 m,
3 – bieg na 300 m,
4 – siła (ugięcie ramion w podporze przodem),
5 – serw forhendowy i bekhandowy: krótki i długi,
6 – techniki w ataku typu: klir, smecz, skrót, drajw,
7 – techniki w obronie typu: odbiór serwisu, odbiór technik ataku.
Bateria testów wyraźnie wskazuje, że do klasy mistrzostwa sportowego dostaną się ludzie o wysokim poziomie aktualnych umiejętności, co nie ma nic wspólnego (lub prawie – nic wspólnego) z talentem, czyli uzdolnieniami genetycznymi, które są niewytrenowalne lub są trudne do wytrenowania.
Oznacza to, że organizatorzy tego systemu naboru, jeżeli działają świadomie i faktycznie mają wiedzę o specyfice gry w badmintona, zainteresowani są celami krótkoterminowymi, a nie są zainteresowani przygotowaniem graczy do poziomu międzynarodowego w okresie maksymalnych osiągnięć – w okresie zasadniczej działalności sportowej, czyli dla naszej strefy klimatycznej, w wieku biologicznym ok. 25 – 30 lat.
Dziwi fakt, że nie widać reakcji Związku na taki model testowania kandydatów do badmintonowej klasy mistrzostwa sportowego. Najpewniej finansowanie szkoły (i badmintonowej klasy sportowej) odbywa się, przynajmniej w części, ze środków publicznych, czyli – z naszych podatków. Pewne obowiązki w tej materii zostały nałożone przez MSiT na PZS-y, w tym również PZBad.
Trener Kim Young Man, ani żaden inny trener, nie będzie w stanie „wyprodukować” gracza formatu międzynarodowego, jeśli tego typu „talenty” będą proponowane jako kandydaci do szkolenia centralnego.
Współczuję tym kandydatom, którzy nie przeszli pomyślnie rzeczonego testu, bo mają:
– marne umiejętności techniczne,
– niskie umiejętności szybkości lokomocyjnej w biegu na 30 m,
– niskie umiejętności wytrzymałości szybkościowej w biegu na 300 m,
– niskie umiejętności wytrzymałości siłowej ramion w tzw. „pompkach”,
– wysoki poziom cech niezbędnych przyszłemu badmintoniście międzynarodowej klasy, które nie zostały ujęte w teście i w związku z tym nie były one mierzone.
Co budzi wątpliwości?
Autor tego testu sugeruje, że badmintonista na boisku musi:
– biec po linii prostej (do przodu) aż 30 m,
– biec po jakiejś krzywiźnie (założenie: test zrobiono na bieżni 400-metrowej) aż 300 m, czyli wykonać wysiłek ciągły trwający ok. 40 – 50 sekund,
– podnosić „ciężary” w postaci ciężaru własnego ciała przez uginanie i wyprost ramion.
Moim skromnym zdaniem gracz na boisku musi m.in.:
– poruszać się po linii prostej krokiem biegowym (jeśli biegnie, bo przecież może stosować inne techniki poruszania się na boisku) w ilości 1-4 kroków (najczęściej),
– poruszać się do przodu, do tyłu, w boki,
– wykazywać się wysokim poziomem wartości koordynacji ruchowej na poziomie 3-cim,
– wykazywać się wysokim poziomem wartości szybkości reakcji prostej i złożonej,
i wreszcie:
– wykazywać się wysokim poziomem wartości różnych przejawów „szybkości w zmęczeniu”.
W tym wpisie pomijam talent (genetykę) psychologiczny i morfologiczny wraz z korelacją między nimi a różnymi przejawami szybkości.
Te cechy stanowią „clou programu” dla wybitnego gracza. W nich należy szukać pewnych cech genetycznych mających związek ze specyfiką gry, które winny wchodzić w baterię lub baterie testów kwalifikujących do szkolenia na przyszłych mistrzów gry w badmintona.
