Karsiborskie zapachy (3)

Na przełomie lipca – sierpnia dotarł do mnie miły moim nozdrzom zdrowy zapach z kierunku centrali naszego polskiego badmintona.
Zawiało rzadkością w poczynaniach PZBad-u na przestrzeni 40-letnich działań związkowych.
Zdarzył się jeden z niewielu przypadków powołania do reprezentowania naszego Polski w mistrzostwach świata zawodników, którzy nie są członkami kadry narodowej.
Tymi graczami, jak wiemy, byli Paweł Prądziński i Jan Rudziński, którzy wywalczyli sobie prawo startu w mistrzostwach, bo chcieli wykazać i wykazali, że „sroce spod ogona nie wypadli„, że nie powinni być lekceważeni, że powinno zostać docenieni.
Zostali docenieni: Związek zgłosił ich do startu w mistrzostwach świata.
Ten wyczyn zarządu, patrząc historycznie, zasługuje na uznanie.

Wszystko co wyżej napisałem nie tłumaczy dlaczego „…dotarł do mnie miły moim nozdrzom zdrowy zapach z kierunku centrali naszego polskiego badmintona…„?
Teraz się wytłumaczę.

Paweł Prądziński pojawił się w badmintonie w roku 2001 w prowadzonej przeze mnie sekcji badmintona w UKS DZIEWIĄTKA Koszalin, a następnie, kończąc podstawówkę, w POBRZEŻU Koszalin.
Wzmiankowany „miły moim nozdrzom zdrowy zapach” to fakt, że Paweł Prądziński jest kolejnym z moich zawodników, który dostąpił zaszczytu reprezentowania Polski na arenie międzynarodowej – w mistrzostwach świata.

Reklamy

Karsiborskie zapachy (2)

Któregoś pięknego dnia lekko mnie przytkało.
Poczułem smrodek badmintonowego dezodorantu z centrali polskiego badmintona.
Cóż zrobić, jestem prowincjuszem, obracam się na prowincji, więc nie wiem tego, co wie centrala naszego Związku.
Dowiedziałem się, że zgrupowania szkoleniowe organizowane latem br., a więc w okresie przygotowawczym, mają być rejestrowane jak kolonie, obozy wypoczynkowe, itp.

Przeczytałem, że, cytuję:

Polski Związek Badmintona przypomina, że zgodnie z obowiązującymi przepisami organizatorzy obozów i zgrupowań sportowych mają obowiązek zgłoszenia obozu/zgrupowania do kuratorium w terminie 21 dni przed terminem rozpoczęcia wypoczynku.

Jakiś czas później ukazał się kolejny komunikat Związku, mówiący m.in., że, cytuję:

W związku z licznymi telefonami w sprawie obowiązku zgłoszenia obozów sportowych i zgrupowań kadr narodowych osób niepełnoletnich informujemy, że zgodnie z obowiązującymi przepisami obozy sportowe oraz zgrupowania kwalifikowane są jako forma wypoczynku, który podlega wszelkim wymaganiom określonym w przepisach ustawy o systemie oświaty i rozporządzeniu w sprawie wypoczynku dzieci i młodzieży, w tym sankcjom karnym za niezgłoszenie wypoczynku do kuratora oświaty.

Jeden i drugi komunikat nie przywoływał twardych danych – formalnych podstaw prawnych, z których wynikałaby taka interpretacja uznawania za „wypoczynek” czynności polegających na celowym wywołaniu zmęczenia uczestnika zgrupowania w okresie przygotowawczym, czyli czynności będącej zaprzeczeniem „wypoczynku”.

Słownik języka polskiego określa pojęcie „wypoczynek” jako „pozbywanie się zmęczenia po pracy lub podczas przerwy w pracy”.
Oznacza to, że celowe wywoływanie zmęczenia psychofizycznego przez trening na zgrupowaniu szkoleniowym w okresie przygotowawczym nie odpowiada słownikowemu pojęciu „wypoczynek”.
Wręcz odwrotnie, jest zaprzeczeniem pojęcia „wypoczynek”.

Chcąc się upewnić co jest grane w temacie „zgrupowanie szkoleniowe jest jakoby wypoczynkiem” zadałem pytania sekretarzowi generalnemu PZBad, podejrzewanej przeze mnie, że jest autorką wymienionych komunikatów, o co chodzi w takiej interpretacji przepisów prawa.

Na pytania, cytuję:
„…Czy ten pogląd reprezentuje zarząd PZBad i jak to uzasadnia?
Czy ten pogląd reprezentuje MSiT i jak to uzasadnia?…”
wysłane 3-go sierpnia br., jak zwykle nie otrzymałem odpowiedzi w terminie ustawowym.

Na monit z 19-go sierpnia br., cytuję:
„…Pozwalam sobie zauważyć, że na tego typu pytanie, mieszczące się w kategoriach informacji publicznej, winienem otrzymać odpowiedź w ciągu 14 dni.
Z niecierpliwością czekam na odpowiedzi…”
otrzymałem wreszcie odpowiedź mejlem z tego samego dnia, czyli 19-go sierpnia, cytuję:
„…Poprzedniego maila od Pana nie otrzymałam stąd brak odpowiedzi w terminie.
Całość informacji na temat obowiązków organizatorów zgrupowań zamieszczona jest na stronie pzbad.pl
Obowiązki wynikają z obowiązujących rozporządzeń a nie stanowiska PZBad…„.

Otrzymana informacja wypełniła formułę, że była to informacja typu „jedna pani drugiej pani powiedziała”, czyli bełkot medialny.
Przypomina to informację przekazaną przez oficjalnych przedstawicieli rządu Rzeczypospolitej Polskiej rodzinom smoleńskim, że „nie wolno otwierać trumien w celach identyfikacji zmarłych, bo tak stanowi prawo”, bez przywołania konkretnej podstawy prawnej.

Wobec tego spróbowałem znaleźć odpowiedź na pytanie: co stanowi polskie prawo w materii „wypoczynek dzieci i młodzieży uprawiającej sport wyczynowy”?
Jak kwestię tę reguluje ustawa z dnia 7 września 1991 r. (z późniejszymi zmianami) o systemie oświaty?

Art. 92a. 1. stanowi, że cytuję:
„... Ilekroć w art. 92b–92t i art. 96a jest mowa o wypoczynku, należy przez to rozumieć wypoczynek organizowany dla dzieci i młodzieży w celach rekreacyjnych lub regeneracji sił fizycznych i psychicznych (wytłuszczenie – autor wpisu), połączony ze szkoleniem lub pogłębianiem wiedzy, rozwijaniem zainteresowań, uzdolnień lub kompetencji społecznych dzieci i młodzieży, trwający nieprzerwanie co najmniej 2 dni, w czasie ferii letnich i zimowych oraz wiosennej i zimowej przerwy świątecznej, w kraju lub za granicą, w szczególności w formie kolonii, półkolonii, zimowiska, obozu i biwaku…„.

Definicja pojęcia „wypoczynek” zawarta w ustawie odpowiada pojęciu słownikowemu. Pojęcie „wypoczynek” w rozumieniu ustawy nie znajduje zastosowania w przypadku szkolenia sportowego, które, jak wyżej już opisałem, w okresie przygotowawczym nie polega na wypoczywaniu, lecz na: celowym zmęczeniu.

Mając tę wiedzę wszystkie organizowane przeze mnie i organizacje, którymi kieruję, nigdy nie zgłaszają ich do Kuratoriów Oświaty.
Zgrupowania szkoleniowe w okresie przygotowawczym nie kwalifikują się jako „wypoczynek” w rozumieniu ustawy o oświacie.
Organizatorzy, którzy chcą się dodatkowo zabezpieczyć winni w komunikatach zamieszczać dodatkową informację typu:
„Zgrupowanie / obóz nie jest organizowany w celu wypoczynku uczestników (dzieci / młodzieży) w rozumieniu ustawy o oświacie. Zgrupowanie / obóz jest organizowane w celu określonego zmęczenia psycho – fizycznego organizmów zawodników, wyczynowo uprawiających badminton.”

Cóż, tak robi się ludziom „wodę z mózgu”. Sami zainteresowani też są sobie winni, bo nie czytają aktów prawnych, a jedynie czekają na to, co powie „władza”.
Jak widać na powyższym przykładzie, każdą władzę należy kontrolować, każda władza ma tendencję do „szukania frajerów”, każda władza ma skłonności do nadużyć prawnych.

Zadałem pytanie w tej sprawie również Ministrowi Sportu.
Minister (a raczej jego urzędnicy) nie potwierdził dotychczas, że teza iż zgrupowanie szkoleniowe w okresie przygotowawczym jest wypoczynkiem w rozumieniu ustawy o oświacie.
Na razie ministerialni urzędnicy poprosili o więcej czasu z powodu „skomplikowania sprawy”.

Odpowiedź Ministra Edukacji Narodowej na interpelację poselską w tej sprawie również potwierdza moje stanowisko, zaprezentowane w tym wpisie.

Karsiborskie zapachy (1)

Pobyt na wsi przez ponad dwa miesiące ma swoje zalety.
Wreszcie mam, czuję, wdycham świeże wiejskie powietrze, no chyba, że był czas orki i czas wylewania gnojówki na pola.
Jeśli nie padał deszcz, a kierunek wiatru był „właściwy”, to przez kilka dni raczyłem się urokiem swojskich wiejskich zapachów.
Niektóre miejskie noski przeżywały tortury.

Dziwiłem się: jak można z obrzydzeniem podchodzić do naturalnych zapachów?
Przecież to nie jest smród, to jest swoisty zapach. Od zawsze towarzyszący człowiekowi.

Nieludzkim jest zapach produkowany przez dezodoranty czy inne odświeżacze powietrza.
To jest zapach syntetyczny, nienaturalny, stworzony sztucznie i w konsekwencji szkodzący człowiekowi z powodu swojego składu chemicznego.

Niektórzy sądzą, że wciąganie do płuc zapachów (i lotnych związków chemicznych) pochodzących z mieszanki w składzie, np.:
– 3,7-dimetylokta-1,6-dien-3-ol,
– trans-3,7-dimetylo-2,6-oktadien-I-ol,
– a-Aldehyd heksylocynamonowy,
– salicylan hexylu,
– 4-(4-hydroksy-4-metylopentylo)-1-cykloheks-3enecarboxaldehyde,
– 3-(4–tert-butylofenylo)-2-metylopropanal
jest nieszkodliwe dla zdrowia pochłaniacza tej piekielnej mieszanki.

Pewnie użytkownik tegoż produktu nie czyta – potrzebna lupa!- tekstu zapisanego drobnym tekstem: „Może powodować wystąpienie reakcji alergicznej„.
Bo po co, tak fajnie pachnie.
A przede wszystkim, „zabija” naturalny zapach gnojówki!

Co wybieram?
Wybieram naturalny zapach.
Za jakiś czas zniknie zapach mniej przyjemny.
Za chwilę znowu będzie wyczuwalny zapach trawy, zapach kwiatów, zapach lasu, zapach poranka, …
Sama natura.


Czy tylko takie zapachy czuło się na wsi?
Nie tylko.
Czasami czuć było „cudowny zapach” badmintonowych dezodorantów i innych badmintonowych „odświeżaczy powietrza”.
O tych zapaszkach napiszę w kolejnych wpisach w serii, którą zatytułowałem „Karsiborskie zapachy”.

Yang Yang byłby bez szans

Któż to taki, ten Yang Yang?
Dla wielu: nieznany.
Dla wielu innych: wybitny gracz chiński, specjalista od gier pojedynczych.
Yang Yang jest jednym z trzech singlistów w historii światowego badmintona, który 2-krotnie, pod rząd, w latach 1987 i 1989, zdobył mistrzostwo świata. W tamtym okresie, dla przypomnienia, indywidualne Mistrzostwa Świata rozgrywano co 2 lata.
Na tak zwaną dokładkę wygrał grę pojedynczą w Seulu, w 1988 r., podczas Igrzysk Olimpijskich, w czasie których badminton był jedną z gier pokazowych, mających szanse zakwalifikować się do programu Igrzysk. Stało się to, jak wiemy, w 1992 r. Od tego czasu badminton jest w programie Igrzysk Olimpijskich.

Wrócę do głównej postaci tego wpisu – Yang Yang’a:

 

Według wersji oficjalnej Yang Yang zaczął trenować badmintona od 12-go roku życia. Do kadry narodowej Chin trafił mając 20 lat. Pierwsze mistrzostwo Chin w grze pojedynczej zdobył mając 21 lat.
Według wersji przekazanej przez trenerów chińskich, którzy byli w Polsce na przełomie lat 80-tych i 90-tych ubiegłego wieku Yang Yang był uczniem szkoły sportowej piłki nożnej. Kiedy miał 16 lat trenerzy piłki nożnej doszli do wniosku, że jest zbyt niski, jak na przyszłego piłkarza. Z tego też powodu zakończyła się kariera Yang Yanga jako przyszłego piłkarza.

Trenerzy badmintona obserwując (nie poznałem okoliczności tych obserwacji) Yang Yanga zauważyli u niego naturalną elastyczność (ruchliwość) w nadgarstku podczas odbijania lotki.
Mając za sobą trening piłkarskiej pracy nóg, czyli przygotowanie fizyczne nóg również przydatne w badmintonie, przy zdolności gry nadgarstkiem został przyjęty do szkoły badmintonowej. Przypomnę miał wówczas 16 lat i zerowe, lub niewiele wyższe niż zerowe, umiejętności techniczne badmintonisty.
Po kilku latach intensywnego treningu badmintonowego Yang Yang potwierdził swoimi wynikami diagnozę trenerów.

Zwrócę uwagę, że trenerzy chińscy:
– docenili zdolności, czyli cechy wrodzone, cechy genetycznie odziedziczone, potrzebne badmintoniście – ruchliwość nadgarstka;
– nie oceniali umiejętności, czyli aktualnego stanu sprawności sportowej ukierunkowanej (techniki uderzeń i pracy nóg) i specjalnej (taktyki) – w szczególności.

W tym roku odbył się nabór do badmintonowego Ośrodka Szkolenia Sportowego Młodzieży w Warszawie.
Narzędziami pomiarowymi były sprawdziany oceniające umiejętności:
– wszechstronne,
– ukierunkowane i
– specjalne.
Nie badano zdolności, czyli cech genetycznych, niezbędnych badmintonistom.
Na dodatek wskazano, kto może być kandydatem stającym do testów.
Oznacza to, że narodził się lub narodzili się nam jasnowidze!
Niebywałe, wreszcie mamy takich, którzy wiedzą, kto ma zdolności badmintonowe na podstawie badania umiejętności nie korelujących z przyszłym wynikiem sportowym na poziomie światowym.

Czy jest sensownym porównywanie 16-latka z 19- i 20-latkami przyjmowanymi do OSSM?
Zdecydowanie tak.
Zdolny 20-latek po 2-3 latach intensywnego szkolenia prześcignie wynikiem międzynarodowym wszystkich mniej zdolnych badmintonowo, którzy mieli wcześniej to szczęście, ze wykonali dużą objętościowo pracę specjalistyczną i chwilowo są umiejętnościami najlepsi. Do czasu swojego mistrzostwa sportowego 20-latek ma jeszcze około 5-8 lat trenowania. Z tej perspektywy lepiej jest szukać zdolności, a nie umiejętności.

Wracając do Yang Yang’a: przy jego marnych umiejętnościach badmintonowych nie tylko, że nie dostałby się do badmintonowego OSSM w Warszawie, ale również nie zostałby dopuszczony do testów naborowych.

W historii badmintona polskiego było już wielokrotnie tak, że pojawiali się ludzie uzdolnieni do badmintona, ale, ponieważ pochodzili z niewłaściwego miasta lub od niewłaściwego trenera, nie otrzymali właściwego wsparcia PZBad-u, konkretnie – ówczesnego trenera kadry narodowej. Wsparcie byłoby, gdyby utalentowany człowiek przeniósł się do klubu ówczesnego trenera kadry narodowej.
Ci zdolni, którzy mieli szczęście trafić do trenerów klubowych, twardych i zdecydowanych, mogli w przyszłości pokazać swoją klasę i wreszcie – trafić do kadry narodowej, aby wystartować w Igrzyskach Olimpijskich czy Mistrzostwach Świata. A ilu utalentowanych ludzi straciliśmy?

Podobne informacje o:
– „niewłaściwym pochodzeniu zawodnika”,
– „właściwych miejscach ujawniania talentów badmintonowych”
pojawiają się również obecnie.
Oznacza to, że „powtórka z rozrywki” jest kontynuowana.
W dalszym ciągu nie ma w naszej dyscyplinie zawodowego, czyli bezstronnego podchodzenia do ujawniania talentów, co oznacza:
– oceniania zdolności,
a nie
– oceniania umiejętności.

Skąd to się bierze?
Odpowiedź jest prosta: z amatorstwa, na każdym szczeblu zarządzania polskim badmintonem.
Dlaczego tak jest?
Bo jest nam dobrze w tej piaskownicy.

Cel osiągnięty

Po raz pierwszy od ponad 40 lat, w sezonie sportowym 2016/17, regularnie trenowałem przygotowując się do Mistrzostw Polski seniorów, z jednym celem – wygrać grę pojedynczą w swojej kategorii wiekowej.
Wystarczyło odbywać treningi:
– halowy, 1x w tygodniu,
– fizyczny, specyficzny dla badmintona, 1x w tygodniu.

Tekst „wystarczyło odbywać treningi” jest nieco zwodzący, gdyż ważne były szczegóły, czyli cele i środki treningowe.

Niewątpliwie, gdyby jakiś kardiolog przyjrzał się mojemu treningowi fizycznemu, zdziwiłby się, ze jeszcze żyję, bo normą kardiologiczną jest wykonywanie wysiłków fizycznych w funkcji wieku, w przybliżeniu:

tętno wysiłkowe = 220 – wiek kalendarzowy.

Nie jestem lekarzem, ale jestem trenerem badmintona, który: „coś tam wie”, „czegoś się naumiał”, „coś wypraktykował, czyli sprawdził” – dlatego też mogłem wykonać trening fizyczny według własnej koncepcji trenera badmintona.

Wykonana praca dała rezultat:

Autor: Piotr Kopyt

Pozostaje mi w tym miejscu – publicznie – podziękować Mirkowi Kabacińskiego, który umożliwił mi odbywanie treningów halowych w Kołobrzegu.

Pobłażliwość

Aleksander Fredro, znany z wielu utworów zaliczanych do arcydzieł kultury polskiej, napisał m.in. wiersz – bajkę dla dzieci, bajkę z morałem p.t. „Paweł i Gaweł”:

Paweł i Gaweł w jednym stali domu,
Paweł na górze, a Gaweł na dole,
Paweł spokojny, nie wadził nikomu,
Gaweł najdziksze wymyślał swawole.
Ciągle polował po swoim pokoju:
To pies, to zając — między stoły, stołki
Gonił, uciekał, wywracał koziołki,
Strzelał i trąbił i krzyczał do znoju.
Znosił to Paweł, nareszcie nie może;
Schodzi do Gawła i prosi w pokorze:
Zmiłuj się Waćpan, poluj ciszej nieco,
Bo mi na górze szyby z okien lecą.
A na to Gaweł: Wolnoć Tomku
W swoim domku.

Cóż było mówić? Paweł ani pisnął,
Wrócił do siebie i czapkę nacisnął.
Nazajutrz Gaweł jeszcze smacznie chrapie,
A tu z powały coś mu na nos kapie,
Zerwał się z łóżka i pędzi na górę:
Stuk! puk! zamknięte. Spogląda przez dziurę,
I widzi — cóż tam? cały pokój w wodzie,
A Paweł z wędką siedzi na komodzie.
— Co Waćpan robisz? — Ryby sobie łowię.
— Ależ Mospanie, mnie kapie po głowie.
A Paweł na to: Wolnoć Tomku
W swoim domku.

Z tejto powiastki morał w tym sposobie:
Jak ty komu, tak on tobie.

Jaka cecha charakteryzuje Pawła?
Paweł jest cierpliwy, cierpi z powodu zachowania Gawła.
Paweł prosi. Prosi bezskutecznie.
Czy Paweł jest pobłażliwym dla Gawła?
Nie, Paweł nie jest pobłażliwym, ale również – nie jest awanturnikiem, nie wszczyna burd wobec Gawła.
Paweł przekazuje Gawłowi komunikat:
– miałeś szanse naprawić zło czynione przez siebie,
– zło czynione przez ciebie nie będzie puszczone płazem,
– za uczynione zło zostaniesz ukarany,
– nie będę pobłażliwym wobec ciebie, czyli: nie będę tolerował zła, które czynisz.




Śp. ks. Mieczysław Żołędziejewski w swoim kazaniu „Tajemnica Ojcowskiej cierpliwości”, w bardzo prosty i jasny sposób wyjaśnia pojęcia i skutki „cierpliwości” i „pobłażliwości”, cytuję:

„…Podobnie rzecz się ma i z cierpliwością.
Pochodzi ona od słowa cierpieć.
Jesteśmy cierpliwi, czyli cierpimy z powodu zła.
Nie występujemy przeciwko człowiekowi, do którego zło się przyczepiło.
Nie odrywamy zła na siłę, aby nie poranić człowieka.
Chcemy zło pokonać, aby człowieka nie zrazić.

Czym innym jest cierpliwość, a czym innym pobłażliwość.
Cierpliwość jest formą miłości, a pobłażliwość jest krzywdą wyrządzoną człowiekowi, bliźniemu.

Co jest kluczem do rozpoznania cierpliwości i pobłażliwości.
Jest nim prawda.
Umiejętność nazwania po imieniu dobra i zła.

Dzisiejsze rozważanie ma szczególną wagę dla wychowawców i rodziców, którzy wyraźnie winni odróżnić cierpliwość, która dla nich jest absolutnie potrzebna i konieczna, od pobłażliwości, która jest szkołą dla zbrodniarzy.

Trzeba umieć kochać dziecko, które popełniło zło, a równocześnie powiedzieć: to co zrobiłeś jest grzechem.
Niech ręka Boska broni dzieci przed wychowawcami, którzy dostrzegłszy nawet drobny grzech w postępowaniu dziecka mówią, że nic się nie stało…”

W strukturach mafijnych i innych o charakterze przestępczym typowym zachowaniem jest lojalność wobec szefa.    Ta lojalność to pobłażliwość na czynienie zła, przez szefa i członków jego grupy.


Czy w strukturach naszego Związku można być pobłażliwym na zło?
Jeśli nie jesteśmy strukturą mafijną lub podobną, to jasne, że każde zło należy tępić.
Nawet jeżeli to zło czynią tzw. zasłużeni i prominentni ludzie z naszego środowiska.

Dlatego też trzeba o tym powiedzieć:
– temu, na którego korzyść popełniono zło, bo ma tego świadomość i który na dodatek świadomie uczestniczy w zacieraniu śladów zła
i
– temu, który popełnił zło.
Jeśli uczynionego zła nie naprawią z własnej inicjatywy, muszą ponieść – uczynionego zła – skutki.


Skutki, to represja państwa.

Sześć, a może nawet dziewięć.

Dostałem mejla od trenera, pana Marka Czaplińskiego, który, jak wnoszę – „wściekł się” – na pomysł zwiększenia ilości rodzajów gier, w których może wystąpić młodociany zawodnik podczas jednego turnieju.

Oto treść mejla pana Marka Czaplińskiego, cytuję:

„… Dobry Wieczór !

W ostatnich tygodniach i dniach znowu zaczynają chodzić różne ploty i dywagacje nt. niby już pewnych szczegółów rozwiązań regulaminowych. Ponieważ spora część z nich zupełnie nie koresponduje z realiami i pomija też jakiekolwiek argumenty rzeczowe, toteż pozwalam sobie jeszcze raz powiedzieć na temat jednego z kluczowych szczegółów determinujących starty zawodników oraz organizację turniejów. Tym razem w bardziej wyrazistych, żołnierskich słowach. Jeśliby zaistniała potrzeba, to bez obiekcji proszę zacytować poniższą argumentację.

Rzecz dotyczy oczywiście problemu: czy dać zawodnikom prawo startu w turniejach z kalendarza PZBad. nadal w TRZECH rodzajach gier, czy wrocić do prawa gry w DWÓCH rodzajach gier ?

Z całkowtym przeświadczeniem oceniam, że sens ma TYLKO prawo startu tylko w DWÓCH RODZAJACH GIER ! A po kolejnych obserwacjach i analizach spostrzeżeń dochodzę do wnioski, że być tak powinno być właściwie we WSZYSTKICH RODZAJACH TURNIEJÓW. Choć kilka miesięcy temu zdawało mi się, że wystarczy ograniczenie (do dwóch rodz. gier) do poziomu GP, a turnieje rangi niższej można by zostawić. Ale już teraz jest dla mnie jasne, że nawet i to NIE.

Dlaczego tylko te DWA rodzaje gier?
Można powiedzieć gołą prawdę bez ogrodek: to wpuszczanie zawodników do 3 gier to służy niemal zawsze tylko zaspokajaniu ambicji (wybujałych ?) trenerów oraz czasami działaczy. Natomiast komu i czemu nie służy ?

Nie służy to zawodnikom.
Nie tylko dlatego, że – szczególnie ci choć nieco lepsi – cokolwiek się zarzynają. Często właśnie przez takie zarzynanie się w 3 grach na etapach wcześniejszych tracą szansę na zrobienie dobrego wyniku końcowego. Przykładów takiej utraty szansy na lepszy wynik choćby z okresu kończącego się sezonu, a dotyczących startów nie byle kogo, bo kadrowiczów juniorskich, można by wymienić choćby kilka. A chętnych dokładniejszej wiedzy nakeży zaprosić do najlepszego z możliwych punktu analiz i statystyk. Czyli do działu kierownika szkolenia PZBad. Tam bowiem wiedza analityczna, rzeczowa i bardzo obiektywna na ten temat jest doskonale zmagazynowana – wystarczy popytać, a ujrzy się dogłębną prawdę.
Nie służy to organizacji turnieju, czyli:
– nie służy organizatorom, którzy muszą bulić za salę i za obsługę dodatkową kasę, mimo używania na niej w ciągu ostatnich 3 – 5 h. turnieju 20% – 33% kortów,
– nie służy to pozostałym uczestnikom, których szlag trafia, bo zmuszeni są poprzez dłuższe czekanie na „tych, co w 3-ech grach”, jechać do domu nieraz prawie po nocy.
Nie służy to też dobremu imieniu badmintona np. wśrod rodziców i innych osob bardziej postronnych. I z racji niniejszego przedłużania turnieju, i z racji „zarzynania” dzieciaków.

I w tym kontekście należy wyraźnie i w żołnierskich słowach stwierdzić: ambicyjki poszczególnych trenerów nie są chyba więcej warte od tego, co się traci – co przedstawione zostało wyżej.
A raczej wręcz przeciwnie. I należy też powiedzieć bez ogródek: szczególnie w zaspokajaniu swych ambicji poprzez pchanie bez opamiętania zawodników do trzech rodzajów gier, celują trenerzy wywodzący się z grona dobrych zawodników nieco starszych pokoleń. To nie hipoteza, to fakt oparty na wieloletnich spostrzeżeniach (jeśli ktoś poczuje się obrażony/a, to z góry przepraszam; nie mam na celu nikogo obrażać – to tylko obiektywny materiał z kilkuletniej obserwacji)
Czemu bardziej oni ? Nie wiem. Nie chce mi się tego badać, bo i co to miałoby dać ?

A argument że „tak grają na europejskich turniejach” i dlatego u nas też tak się powinno grać, jest do d…y.
I zupełnie nie koresponduje z naszą rzeczywistością wewnątrzną – krajową. Bowiem w Europie grają tak – i owszem, tylko że: – te grania to tylko zawsze sama pucharówka, – a i nawet tam, mimo pucharówki, silniejsi zawodnicy nie są wystawiani w 3 grach: przynajmniej przez normalnych i rozsądnych trenerów. Z resztą starty na takich turniejach i tak praktycznie dotyczą niemal wyłącznie kadrowiczów. Nie istnieje więc właściwie żadna korelacja odwzorowywująca z naszymi turniejami wewnątrzkrajowymi

I na koniec: niestety praktyka ostatnich lat pokazała, że u nas niemalże nie ma normalnych i rozsądnych trenerów – tzn. przynajmniej pod tym względem (pod innymi względami aż tak źle nie jest). A trzeba pamiętać, że przy wprowadzaniu tych 3 gier naiwnie zakladano, że tak będzie: rozsądnie i normalnie. Ale nie jest ! Czyli mamy stan taki, że do momentu, gdy będzie na turniejach w Polsce możliwe wystawianie zawodnikow do 3 gier, to będą oni wystawiani !
I powiedzmy tu wyraźną prawdę w oczy: to że nie będzie to korzystne dla samych zawodników oraz dla organizacji turnieju, nie miało, nie ma i nigdy nie będzie miało żadnego znaczenia dla tych osób wystawiających bez opamiętania do trzech gier. Grunt że ambicyjka trenera będzie zaspokojona. Co nie przeszkodzi mu później marudzić, że turniej tak strasznie długo trwał, że zawodnicy pomęczeni i niemal przerwy na oddech nie mieli, że nieproporcjonalną liczbę gier zagrali drugiego dnia w stosunku do pierwszego itp. itd… i:
że w ogole to tak nie może być !
No cóż – fakt: nie może.

Pozdrawiając mimo wszystko wszystkich, nie tylko (tak) myślących…
do usłyszenia !

Marek Czapliński…„.


Tak sobie myślę, że… tzw. „postępowcy” są jednak ograniczeni.
Są mało postępowi.
Powinni być bardziej postępowi.
Powinni być przodującą siłą polskiego narodu badmintonowego.
Powinni zażądać, a zarząd powinien bez zwłoki zaakceptować i zatwierdzić taki oto pomysł: jeśli przyznano organizatorowi prawo do zorganizowania w jednym terminie turnieju w dwóch lub trzech kategoriach wiekowych, to zawodnik najmłodszy powinien mieć prawo gry w trzech rodzajach gier w, odpowiednio, dwóch lub trzech kategoriach wiekowych.
Zawodnik starszy będzie miał mniej gier, czy to źle?
To bardzo dobrze!
To jego (starszego) wina, że za wcześnie się urodził.
To postępowe!


My światli trenerzy badmintona (w Polsce), którzy nie musimy już uczyć się na głupich kursach trenerskich i uczyć się takich głupot, jak:
– fizjologia wysiłku sportowego,
– teoria sportu,
– psychologia sportu,
– i paru innych zbędnych rzeczy nie służących odbijaniu lotki na boisku,
wiemy doskonale co jest lepsze: przyszłość należy do nas – głąbów trenerskich, tak nam dopomóż: Brukselo, Junkersie, Makrelo i Makaronie.

My światli i postępowi trenerzy, którzy zdobyliśmy kwalifikacje trenerskie zgodnie z obowiązującą obecnie zasadą „Nie matura, a chęć szczera zrobi z Ciebie oficera” żądamy spełnienia naszych postulatów – zawodnik może grać spokojnie grać w 3-ch grach w każdej z 2-ch czy 3-ch kategorii wiekowych podczas jednego turnieju.
Nasza postępowa wiedza i umiejętności potwierdzone jest naszą praktyką zawodniczą: graliśmy nie schodząc z boiska, mecz po meczu i żyjemy.
Młodzi mogą więc robić tak samo.
Wszak już teraz nasi najlepsi 13- czy 15-latkowie trenują 10-12 razy w tygodniu, a czasami więcej, budują masę mięśniową podnosząc ciężary, i – wygrywają w kraju!
No co?
Czyż to nie jest dowód na to, że nasi gracze wytrzymają tyle gier podczas turnieju?
Oczywiście, ze wytrzymają!
A jaką będą mieli wytrzymałość!
Lepszą od muła!


Czy zgadzam się z tym „postępowym” stanowiskiem?
Niestety, przyznaję szczerze: mój poziom intelektualny jest chyba na zbyt niskim poziomie, bo nie ogarniam tych „mądrości”.
Niejednego dewianta, „robiącego” za trenera badmintona, widziałem i słyszałem, więc nic mnie nie zdziwi w naszym, polskim, badmintonie.