W części 6-tej na wstępie wpisu zamieściłem tekst, cytuję: „Mógłby ktoś powiedzieć: ale przecież U 19 i U 17 zdobywają medale w mistrzostwach Europy, więc jak można mówić o błędach w szkoleniu centralnym? Za chwilę juniorzy staną się graczami elity i staną przed zadaniem zdobywania medali w elicie europejskiej.”
Jeszcze jedno wyjaśnienie, gdyby ktoś nie wiedział co oznacza „robić kogoś w konia”. Synonimy tego wyrażenia mogą mieć dwa konteksty:
– nabijania się z kogoś, np. robienia z kogoś durnia,
– nabierania kogoś, np. wprowadzania w błąd, czyli oszukiwania.
Tym zrobionym w durnia czy oszukanym co do rosnącej mocy polskiego badmintona na podstawie medali ME w kategoriach U17 i U19 mogą być niezorientowani w sztuce nadmuchiwania balonika potęgi sportowej: sympatycy polskiego badmintona, a być może zarząd Związku i jego prezes – w szczególności.
Wyrażenie „być może” jest na tyle zasadne, gdyż są dwie możliwości:
– pierwsza: Krajewski może być autentycznie przekonanym o efektywności systemu szkolenia, czemu nie dziwię się, bo wielokrotnie pokazał, że w tej materii jest dyletantem,
– druga: Krajewski może zdawać sobie sprawę, że obecny system szkolenia daje efekty krótkoterminowe, czyli medale juniorskie, a w wyniku stosowania intensywnych, a nie ekstensywnych metod szkolenia juniorów, dojdzie wkrótce do przedwczesnego zużycia psychofizycznego najlepszych (medalowych juniorskich) biomaszyn zwanych zawodnikami, a tym samym marzenie zdobywania w elicie medali mistrzostw Europy, świata czy olimpijskie staje się nie realne. Jednak jako prezes dbający o swój prestiż stosuje w tym przypadku jedną z zasad socjotechniki zarządzania tłumem, polegającą na tym, że „tylko władza mówi prawdę”, a krytycy władzy wygłaszają wyłącznie teorie spiskowe, bo cóż innego mogą mówić doły.
Ewidentnym przykładem stosowania tej zasady socjotechnicznej są poczynania Tuska, Sienkiewicza i Bodnara, nagminnie łamiących prawo, a mimo to, ludzie uznają ich za prawdomównych i praworządnych, gdyż są władzą. Wracając do Krajewskiego – jeśli teraz mówi, że jest dobrze, to większość przyjmie, że jest dobrze, bo tak mówi władza.
O co chodzi w praktyce, czyli jaki ma być system szkolenia, którego celem strategicznym jest medal olimpijski, a ewentualnie zdobyte medale juniorskie, są efektem ubocznym prawidłowego szkolenia zawodników?
Chodzi o to jak szkolić juniorów: intensywnie czy ekstensywnie? ilościowo czy jakościowo?
Wyjaśnię to na przykładzie przygotowań, starcie i wynikach Mistrzostw Europy:
1. juniorów (U19) – rozegranych w dniach 22 – 27 sierpnia 2022 r. w Belgradzie
i
2. juniorów młodszych (U17) – rozegranych w dniach 8-12 sierpnia 2023 r. w Wilnie.
Komentarz Krajewskiego po ME U19 był następujący, cytuję: „… Świetnie, że po niedosycie z ,,drużynówki” i pięciu latach przerwy, zdobyliśmy medal na Mistrzostwach Europy Juniorów. Gratulacje dla Dominika za osiągnięty wynik! Jestem pewien, że to dopiero początek jego międzynarodowych sukcesów….Po medalach Mai Janko i Mateusza Golasa w U-17, oraz Dominika w U-19 koncepcja szkolenia najlepszych młodych zawodników w Ośrodkach Centralnych spełnia oczekiwania i daje szansę na jeszcze większe sukcesy w najbliższych latach.”
Gdyby było to prawdą, to należałoby bić brawo i podziwiać Krajewskiego za jego umiejętność organizacji pracy Związku w zakresie szkolenia. Rzeczywistość okazała się być inną. Podczas występów Dominika Kwinty w Igrzyskach Europejskich w 2023 r. wyszło „szydło z worka”, czyli ujawniło się niedostateczne wyszkolenie techniczne tego zawodnika. Pisałem o tym m.in. we wpisie https://stelterbadminton.wordpress.com/2024/01/03/paryz-tuz-tuz-a-reka-w-nocniku/.
Wyszkolenie techniczne winno być ukształtowane najpóźniej w wieku juniora. W elicie nie zajmujemy się podstawami wyszkolenia technicznego.
Metodologicznie sposób przygotowań startowych do imprezy głównej można podzielić na dwa rodzaje możliwych do zastosowania metod:
a) metodę ilościową, polegającą na dużej liczbie startów, w celu uzyskania jak najwyższej pozycji w rankingu do rozstawień w starcie głównym sezonu sportowego,
b) metodę jakościową, polegającą na niewielkiej liczbie startów, w celu sprawdzenia, które umiejętności (techniczne, taktyczne, motoryczne) wymagają naprawy, udoskonalenia czy zmiany.
Metodę ilościową stosują najczęściej początkujący trenerzy lub ci szkoleniowcy, którzy chcą w sztuczny sposób pokazać swoim prezesom „wysoką jakość” swojej pracy, a niepowodzenie w starcie głównym zawsze wytłumaczą, choćby tym, że przeciwnik przeszkadzał.
Metodę jakościową stosują wytrawni trenerzy, dla których taka impreza jak ME U19 jest tylko startem kontrolnym przed startem głównym – startem w Igrzyskach Olimpijskich. Trenerzy stosujący tę metodę wyznaczają cele alternatywne, którymi są np. poziom umiejętności technicznych, poziom umiejętności taktycznych, poziom umiejętności psychologicznych, itd.
Przy pomocy tych narzędzi trenerzy mogą:
– po pierwsze: obiektywnie ustalić aktualnie posiadane i pokazane w walce sportowej umiejętności,
– po drugie: obiektywnie ocenić poziom wykonania czy osiągnięcia wyznaczonych celów,
– po trzecie: obiektywnie zaplanować dalsze etapy szkolenia każdego zawodnika z osobna,
– po czwarte: niepotrzebnie nie zużywać nieukształtowanych ostatecznie układów (kostnego – w szczególności) organizmów zawodników.
Analizując występy naszych graczy w ME U17 podejmę próbę znalezienia odpowiedzi na pytania:
1. Którą metodę, ilościową czy jakościową, zastosowali trenerzy kadrowi przygotowując naszych juniorów i jaki był tego rezultat?
2. Którą metodę w przygotowaniach użyli trenerzy medalistów ME?
3. Jakie wnioski wynikają z tego przeglądu, czyli z odpowiedzi na pytania nr nr 1 i 2?
W analizie będę posługiwał się:
1. wynikami medalistów w każdej z gier,
2. rozstawieniami najlepszej 4-ki w każdej z gier,
3. najlepszym wynikiem gracza (pary) duńskiego (-j),
4. najwyższym rankingiem gracza (pary) duńskiego (-j),
5. najlepszym wynikiem gracza (pary) polskiego (-j),
4. najwyższym rankingiem gracza (pary) polskiego (-j),
5. wskaźnikiem ilościowym – ilość startów w turniejach zaliczanych do rankingu przed losowaniem,
6. wskaźnikiem jakościowym – moc gracza, liczona jako średnia ilość punktów /turniej zdobytych w turniejach zaliczanych do rankingu przed losowaniem.,
7. klasyfikacją jakościową – wyłącznie dla porównania graczy wpisanych do tabeli.
Gracze duńscy w starcie głównym w karierze sportowej, czyli w Igrzyskach Olimpijskich, uzyskują najlepsze wyniki spośród graczy europejskich, stąd ich wybór jako grupy kontrolnej (punkt odniesienia).
Konfrontacja wyników z rankingami w ME U17 jest następująca:
M
Rozstawienia
Klasyfikacja końcowa
1. Salomon Adam THOMASEN [DEN]
2. Tiago BERENGUER [POR] porażka ze złotym medalistą (9:21, 17:21)
3. Arthur CHARDAIN [FRA] porażka ze srebrnym medalistą (12:21, 9:21)
3. Ivan TSAREGOROTSEV [UKR] porażka ze złotym medalistą (21:23, 21:19, 20:22)
9-16. Sebastian PINKOWICZ [POL] – porażka z Arthurem CHARDAIN [FRA] (10:21, 17:21)
17-32. Frederik HINDING [DEN] – porażka z Fedirem TIURIN [UKR] (21:17, 15:21, 8:21)
Dyskusja
Spośród rozstawionych na pozycjach 1 – 4 medale medale zdobyli 2 gracze. Medal złoty zdobył gracz rozstawiony z nr 28. Medal brązowy zdobył gracz rozstawiony z nr 14.
Spośród 7 krajów, 6 – zastosowało metodę ilościową (8 – 10 turniejów), a 1 – zastosował metodę jakościową (2 – 4 startów).
Metodę ilościową zastosowały: Ukraina, Portugalia, Francja, Rumunia i Polska.
Krajem, który zastosował metodę jakościową była Dania.
Jej reprezentant, zdobywca złotego medalu Thomasen w klasyfikacji jakościowej prezentował się przeciętnie.
Mecz finałowy Thomasen wygrał bezproblemowo. Najtrudniejszy mecz miał w półfinale z graczem ukraińskim.
Wieloletnie obserwacje szkolenia ukraińskiego w kategoriach juniorskich prowadzą do wniosku, że jest to szkolenie typu intensywnego, czyli nastawione na osiąganie celów krótkoterminowych. Polscy trenerzy zastosowali metodę ilościową (10 turniejów), która bardziej służy osiąganiu celów krótkoterminowych. W klasyfikacji jakościowej polscy gracze mieszczą się w dolnych rejonach tabeli (7 i 9 pozycja wśród 9 sklasyfikowanych).
K
Rozstawienia
Klasyfikacja końcowa
1. Anastasila ALYMOVA [UKR]
2. Katharina NILGES [GER] – porażka ze złotą medalistką (19:21, 14:21).
3. Saffron MORRIS [WAL] – porażka ze złotą medalistką (19:21, 21:13, 14:21)
3. Flora WANG [NED] – porażka ze srebrną medalistką (15:21, 15:21).
5. Maja JANKO [POL] – porażka ze złotą medalistką (12:21, 6:21)
9. Marie VISCOVICH [DEN] – porażka z brązową medalistką – Flora WANG [NED] (18:21, 15:21]
17. Maria KORIAGINA [UKR] – porażka ze srebrną medalistką (17:21, 22:20, 16:21)
17. Elifnur DEMIR [TUR] – porażka z brązową medalistką – Saffron MORRIS [WAL] (20:22, 19:21)
Dyskusja
Spośród rozstawionych na pozycjach 1 – 4 medale medale zdobyła 1 zawodniczka. Medal złoty zdobyła zawodniczka rozstawiona z nr 3. Medal srebrny zdobyła zawodniczka rozstawiona z nr 27, a medale brązowe – zawodniczki sklasyfikowane na miejscach 7 i 35.
Spośród 7 krajów, 6 – zastosowało metodę ilościową (7 – 10 turniejów), a 1 – zastosował metodę jakościową (3 turnieje).
Metodę ilościową zastosowały: Ukraina, Turcja, Niderlandy, Niemcy, Walia i Polska.
Krajem, który zastosował metodę jakościową była Dania.
Jej reprezentanta, zajęła miejsce 9-te, a w klasyfikacji jakościowej zajęła 2 miejsce.
Wieloletnie obserwacje szkolenia ukraińskiego w kategoriach juniorskich prowadzą do wniosku, że jest to szkolenie typu intensywnego, czyli nastawione na osiąganie celów krótkoterminowych. Polscy trenerzy zastosowali metodę ilościową (10 turniejów), która bardziej służy osiąganiu celów krótkoterminowych. W klasyfikacji jakościowej polska zawodniczka ulokowała się się w dolnych rejonach tabeli (7 pozycja wśród 9 sklasyfikowanych).
KK
Rozstawienia
Klasyfikacja końcowa
1. Raila ALMALALHA & Anastasila ALYMOVA [UKR]
2. Caroline MOURITSEN & Nicoline TANG [DEN] – porażka ze złotymi medalistkami (16:21, 16:21)
3.. Gaelle FUX & Anic METZGER [SWI] – porażka ze złotymi medalistkami (21:16, 13:21, 9:21)
3. Adele FILLONNEAU & Eulalie SERRE [FRA] – porażka ze srebrnymi medalistkami (8:21, 9:21)
5. Elifnur DEMIR & Zeynep B. OCAKOGLU [TUR] – porażka z brązowymi medalistkami – Adele FILLONNEAU & Eulalie SERRE [FRA] (16:21, 15:21)
9. Oleksandra BOTSMAN & Daria KOSHECHKINA [UKR] porażka ze srebrnymi medalistkami (24:22, 19:21, 18:21)
9. Kaja ZIÓŁKOWSKA & Alicja STYREK [POL] – porażka z Siofra FLYNN & Michelle SHOCHAN [WAL] (18:21, 21:14, 11:21)
17. Lucy BRIERLEY & Sofie CHONG [ENG – porażka z Tinkara ALIC & Tija HORVAT [SLO] (21:10, 17:21, 21:23)
Dyskusja
Spośród rozstawionych na pozycjach 1 – 4 medale medale zdobyła 1 para. Medal złoty zdobyła para rozstawiona z nr 1. Medal srebrny zdobyła para rozstawiona z nr 27, a medale brązowe – pary sklasyfikowane na miejscach 19 i 31.
Spośród 7 krajów, 3 – zastosowały metodę ilościową (8 – 12 turniejów), a 3 – zastosowały metodę jakościową (3 – 6 turniejów).
Metodę ilościową zastosowały: Ukraina, Turcja, Anglia i Polska.
Krajami, które zastosowały metodę jakościową były: Dania, Szwajcaria i Francja.
Dunki zajęły miejsce 2 – gie, Szwajcarki zajęły miejsce 3 – cie, Francuzki zajęły miejsce 3 – cie. W klasyfikacji jakościowej: Dunki – 4 miejsce, Szwajcarki – 5 miejsce i Francuzki – 7 miejsce.
Wieloletnie obserwacje szkolenia ukraińskiego w kategoriach juniorskich prowadzą do wniosku, że jest to szkolenie typu intensywnego, czyli nastawione na osiąganie celów krótkoterminowych. Polscy trenerzy zastosowali metodę ilościową (8-9 turniejów), która bardziej służy osiąganiu celów krótkoterminowych. W klasyfikacji jakościowej polska para ulokowała się się w dolnych rejonach tabeli (8 pozycja wśród 8 sklasyfikowanych).
MM
Rozstawienia
Klasyfikacja końcowa
1. Timeo LACOUR & Arsene SERRE [FRA]
2. Mikołaj MORAWIECKI & Krzysztof PODKOWIŃSKI [POL] porażka ze złotymi medalistami (21:11, 21:23, 21:23)
3. Jens ANDERSSON & Jesper O. CHRISTENSEN [DEN] – porażka ze złotymi medalistami
3. Ewan GOULIN & Swann HARDI* [FRA] porażka ze srebrnymi medalistami (7:21, 14:21)
9. Ivan TSAREGOROTSEV & Yegor ROMANIUK [UKR] – porażka z brązowymi medalistami Jens ANDERSSON & Jesper O. CHRISTENSEN [DEN] (16:21, 13:21)
17. Hugo CHANTHAKESONE & Nolan CHANTHAKESONE [SWI] – porażka ze złotymi medalistami (17:21, 15:21)
33. Marek CEPELA & Adam SRNEC [CZE] – porażka z David NG & James SONG [ENG] (18:21, 21:18, 11:21)
* zmiana zawodnika w parze: Swann HARDI zastąpił Thibault’a GARDON’a.
Dyskusja
Spośród rozstawionych na pozycjach 1 – 4 medale medale zdobyła 1 para. Medal złoty zdobyła para rozstawiona z nr 15. Medal srebrny zdobyła para rozstawiona z nr 1, a medale brązowe – pary sklasyfikowane na miejscach 5 (z zastrzeżeniem – wymieniono zawodnika) i 30.
Spośród 6 krajów: 4 – zastosowały metodę ilościową (8 – 15 turniejów), 1 kraj – zastosował metodę jakościową (2 turnieje) i 1 kraj zastosował metodę kombinowaną łącząc w pary gracza z dużą ilością turniejów z graczem uczestniczącym w małej ilości turniejów.
Metodę ilościową zastosowały: Ukraina, Szwajcaria,Czechy i Polska.
Metodę kombinowaną zastosowała Francja.
Krajem, które zastosował metodę jakościową była Dania.
Duńczycy zajęli miejsce 3 – gie, Francuzi zajęli miejsca 1 – sze i 3 – cie.
W klasyfikacji jakościowej: Duńczycy – 1 miejsce, Francuzki – 2 i 6 miejsce.
Wieloletnie obserwacje szkolenia ukraińskiego w kategoriach juniorskich prowadzą do wniosku, że jest to szkolenie typu intensywnego, czyli nastawione na osiąganie celów krótkoterminowych. Polscy trenerzy zastosowali metodę ilościową (13-12 turniejów), która bardziej służy osiąganiu celów krótkoterminowych. W klasyfikacji jakościowej polska para ulokowała się się w górnych rejonach tabeli (3 pozycja wśród 7 sklasyfikowanych).
MK
Rozstawienia
Klasyfikacja końcowa
1. Ewan GOULIN & Agathe CUEVAS [FRA]
2. Jesper O. CHRISTENSEN & Caroline MOURITSEN [DEN] – porażka ze złotymi medalistami (15:21, 21:13, 11:21)
3. Gokay GOL & Nisa Nur CIMEN [TUR] – porażka ze srebrnymi medalistami (19:21, 15:21)
3. Luca-Stefan PANDELE & Denisa-Maria MUSCALU [ROM] – porażka ze złotymi medalistami (21:18, 18:21, 16:21)
9. Krzysztof PODKOWIŃSKI & Maja JANKO [POL] – porażka ze srebrnymi medalistami (13:21, 20:22)
9. Vladyslav KUNIN & Yaroslava VANTSAROVA [UKR] – porażka z Mario RODRIGUEZ & Rocio MARTIN [ESP] (17:21, 21:19, 15:21)
Dyskusja
Spośród rozstawionych na pozycjach 1 – 4 medale medale zdobyły 2 pary. Medal złoty zdobyła para rozstawiona z nr 4. Medal srebrny zdobyła para rozstawiona z nr 37, a medale brązowe – pary sklasyfikowane na miejscach 1 i 28.
Spośród 6 krajów: 3 – zastosowały metodę ilościową (9 – 12 turniejów), 2 kraj – zastosowały metodę jakościową (2 – 5 turniejów) i 1 kraj zastosował metodę kombinowaną łącząc w pary gracza z dużą ilością turniejów z graczem uczestniczącym w małej ilości turniejów.
Metodę ilościową zastosowały: Ukraina, Rumunia i Polska.
Metodę kombinowaną zastosowała Francja.
Krajami, które zastosował metodę jakościową były Dania i Turcja.
Duńczycy zajęli miejsce 2 – gie, Turcy – zajęli miejsce 3 – cie, Francuzi zajęli miejsca 1 – sze.
W klasyfikacji jakościowej: Francuzi – 1 miejsce, Duńczycy – 2-3 miejsce, Turcy – 6 miejsce.
Wieloletnie obserwacje szkolenia ukraińskiego w kategoriach juniorskich prowadzą do wniosku, że jest to szkolenie typu intensywnego, czyli nastawione na osiąganie celów krótkoterminowych. Polscy trenerzy zastosowali metodę ilościową (10-11 turniejów), która bardziej służy osiąganiu celów krótkoterminowych. W klasyfikacji jakościowej polska para ulokowała się się w środkowych rejonach tabeli (4 pozycja wśród 6 sklasyfikowanych).
PODSUMOWANIE
1. Spośród 20 rozstawionych z nr nr 1 – 4 medale zdobyło 7 rozstawionych, czyli 35 %. Prowadzi to do wniosku, że niekoniecznie trzeba walczyć o wysokie rozstawienie, aby zdobywać medale w ME U17.
2. Spośród 11 medalistów stosującymi metodę ilościową były:
– Ukraina – zdobywając 2 medale,
– Rumunia – zdobywając 2 medale,
– Francja – zdobywając 1 medal,
– Niderlandy – zdobywając 1 medal,
– Niemcy – zdobywając 1 medal,
– Polska – zdobywając 1 medal,
– Portugalia – zdobywając 1 medal,
– Szwajcaria – zdobywając 1 medal,
– Walia – zdobywając 1 medal.
2. Spośród 6 medalistów stosującymi metodę jakościową były:
– Dania – zdobywając 4 medale,
– Francja – zdobywając 1 medal,
– Turcja – zdobywając 1 medal,
3. Spośród 3 medalistów stosującymi metodę kombinowaną (połączenie jakościowej z ilościową) była:
– Francja – zdobywając 3 medale.
4. Metodologia duńska szkolenia młodzieży jest najbardziej efektywna, również na poziomie ME U17, bez potrzeby eksploatowania graczy dużą ilością startów. Medale zostały zdobyte przez zastosowanie metody jakościowej. Dodatkowo wspierają tę koncepcję szkolenia medale zdobyte przez Francję i Turcję.
5. W ostatnich Igrzyskach Olimpijskich (2020,Tokio) spośród krajów europejskich medale zdobyli:
– Dania – 1 medal złoty w grze pojedynczej mężczyzn.
– i nikt inny.
6. W ostatnich mistrzostwach świata (2023, Kopenhaga) spośród krajów europejskich medale zdobyli:
– Dania – 1 medal srebrny w grze podwójnej mężczyzn i 1 medal brązowy w grze pojedynczej mężczyzn,
– Hiszpania – 1 medal srebrny w grze pojedynczej kobiet.
WNIOSEK KOŃCOWY
Jeśli celem szkolenia jest zdobywanie medali w Igrzyskach Olimpijskich, to w szkoleniu młodzieżowym zawodników europejskich, w tym polskich, najbardziej efektywnym jest system szkolenia jakościowego.