ME. Szymanowski przeciw Kweekel

Mecz zakończył się rezultatem 2:1 (-17, 17, 13) na korzyść Holendra.

Szymanowski ma lat 20, Kweekel ma lat 25.
Szymanowski przed ME był klasyfikowanym w rankingu BWF na 211 miejscu, Kweekel – na miejscu 110.
Gracze ci spotykali się wcześniej 1 raz.
W roku 2022 mecz zakończył się zwycięstwem Kweekel’a 2:0 (6, 15)

Dane statystyczne wskazywały przed tegorocznym meczem na przewagę doświadczeń meczowych Kweelel’a.

Pytanie, czy Szymanowski mógł wygrać mecz z Kweelel’em podczas tegorocznych ME?

We wpisie Genialna strategia przygotowań przyniosła owoce podniosłem fakt marnego przygotowania szybkościowego, który w oczywisty sposób miał wpływ na końcowy rezultat meczu – „co było widać i słychać”.

Mimo braków szybkościowych Szymanowski w pierwszym secie pokazał, że można nie pozwolić na „odjazd” punktowy przeciwnikowi i – przy odrobinie szczęścia – jak zdobywać punkty i wygrać seta z Kweekel’em.

W setach 2-gim i 3-cim, Kweekel zmienił taktykę gry, dzięki której ujawnił luki w wyszkoleniu technicznym Szymanowskiego.
Szymanowski nie miał lekarstwa na ten manewr taktyczny Kweekel’a i wystawił się na odstrzał.

Dodatkowo, bez potrzeby uruchamiania analizy komputerowej było widać u:
1) Szymanowskiego:
– zmniejszającą się precyzję i powtarzalność TU;
2) Kweekel’a:
– utrzymanie precyzji (tor lotu i miejsce docelowe posyłania lotki) TU,
– utrzymanie powtarzalności (bezbłędności) TU
w funkcji upływającego czasu gry.
Oznacza to, że przygotowanie techniczne i szybkość wytrzymałościowa (umiejętność wielokrotnego powtarzania wysiłku szybkościowego w warunkach zmęczenia organizmu) Kweekel’a w porównaniu do Szymanowskiego stały na wyższym poziomie wytrenowania.

Jeśli spojrzymy na zapis punktowy w funkcji czasu to znajdujemy potwierdzenie wymienionych wyżej spostrzeżeń:

Taktyka gry Kweekel’a pokazuje konsekwentne wykorzystywanie szerokości i długości boiska, przy wykorzystaniu kilku schematów rozwiązań sytuacji na boisku.
Taktyka gry Szymańskiego wskazywała na użycie nieprzemyślanych rozwiązań taktycznych. Przypominało to taktykę chaosu: byle jak, byle gdzie, byle za siatkę. Cóż, być może chaos to też narzędzie do zwycięstwa na boisku badmintonowym, może na boisku krajowym, ale z pewnością nie na boisku europejskim. Zwycięstw na boiskach światowych z takim wyszkoleniem taktycznym (i wszystkimi innymi) nie odniesie się.

W ten oto głupi sposób Szymanowski zamiast cieszyć się ze zwycięstwa, przeżył gorycz porażki.

Czyja to „zasługa”?
Niestety, szkolącego go trenera kadrowego, przede wszystkim. Trenera, który dopuścił do tego, że zawodnik nie został dotychczas wyszkolony:
– perfekcyjnie technicznie,
– poprawnie taktycznie, co jest konsekwencją wyszkolenia technicznego i przygotowania psycho – morfo – fizycznego pod potrzeby współczesnej męskiej gry pojedynczej, dla graczy mających zamiar grać na poziomie światowym.

Odpowiadając na pytanie postawione na wstępie: niestety, z prezentowanym obecnie poziomem wyszkolenia Szymanowski nie miał szans na wygranie pojedynku z Kweekel’em.

ME. Dąbczyńska przeciw Huet. Kilka słów o sprawności techniczno – taktycznej

Obie zawodniczki były zbliżone wzrostem, z tym, że Huet była nieco wyższa. Ten parametr (wzrost) ma znaczenie w doborze taktyki gry.

Mecz Dąbczyńska przeciw Huet zakończył się wynikiem 0:2 (14:21, 16:21).
Czy Dąbczyńska mogła wygrać mecz z Huet?
Aby odpowiedzieć na to pytanie, przeprowadzę skróconą analizę techniczno – taktyczna meczu.


TECHNIKA UDERZEŃ

Niewymuszone błędy własne (NBW).
Set 1
Dąbczyńska – 16 NBW
Huet – 8 NBW
Set 2
Dąbczyńska – 16 NBW
Huet – 12 NBW

Przy założeniu, że Dąbczyńska nie popełniłaby żadnego NBW, to:
Set I – miałby teoretyczny rezultat 14 : 5 (=21-16) dla Dąbczyńskiej.
Set II – miałby teoretyczny rezultat 16 : 5 (=21-16) dla Dąbczyńskiej.
W tym modelu Dąbczyńska mogłaby wygrać mecz.

Przy założeniu, że żadna z zawodniczek nie popełniłaby NBW, to:
Set I – miałby teoretyczny rezultat 6 : 5 [(14-8) : (21-16)] dla Dabczyńskiej.
Set II – miałby teoretyczny rezultat 4 : 5 [(16-12) : (21-16)] dla Huet.
W tym modelu toczyłaby się wyrównana gra bez wyraźnej przewagi żadnej z zawodniczek.

W technice uderzeń Dąbczyńskiej ujawniła się jedna szczególna nieumiejętność, wykorzystana przez Huet 11 – krotnie podczas meczu, inaczej mówiąc Huet używając jednej konkretnej TU zdobyła w meczu 11 punktów.

TAKTYKA

Huet wykorzystywała niski wzrost Dąbczyńskiej, stosując typową taktykę gry na niewysoką przeciwniczkę, szczególnie: wymuszanie ruchu po przekątnej i wzdłuż siatki. Dodatkowo Huet wykorzystała wyraźną lukę Dąbczyńskiej w wyszkoleniu technicznym (straconych 11 punktów).

Dąbczyńska próbowała również wykorzystać typową taktykę gry na niewysoką przeciwniczkę, jednak w jej wykonaniu było to tylko wymuszanie ruchu po przekątnej, na dodatek taktyka ta była realizowana niedokładnymi TU. Pominęła zupełnie grę wzdłuż siatki.

Obie zawodniczki stosowały proste TU, w związku z czym obie grały czytelnie dla przeciwniczki.
W tym przypadku decydowała szybkość reakcji i szybkość ruchu, w czym wyraźną przewagę miała Huet.

W atakach decydowała dokładność kierowania lotki w wybraną strefę obrony przeciwniczki.
W tym aspekcie gry zdecydowana przewaga była po stronie Huet.

Praktycznie przez cały mecz styl gry narzucała Huet. Dąbczyńska była pasywną, nastawioną na czekanie na błąd przeciwniczki. Można grać defensywnie, ale wymaga to gry precyzyjnymi TU, a tego Dąbczyńska nie demonstrowała.

Charakterystycznym elementem taktycznym była TU wprowadzająca lotkę do gry: Huet wykonywała zagrywkę krótką, Dąbczyńska – zagrywkę długą. Daje to informację, że Huet nie bała się szybkich płaskich returnów, a Dąbczyńska – miała wątpliwości do swoich umiejętności w odbiorze szybkich returnów, a w szczególności kierowanych do tylnych rogów boiska.


Wnioski
1. Szczególną słabością Dąbczyńskiej była niewielka stabilność (powtarzalność) i precyzja TU. Można mieć zastrzeżenia do zbyt prostej taktyki gry polegającej na użyciu niewielkiego repertuaru TU w meczu. To powodowało, że nie było szans na jakiekolwiek zaskoczenie Huet.
2. Huet była lepiej przygotowana fizycznie, technicznie i taktycznie.


Wniosek końcowy
Wystarczy odpowiednio zmienić system szkolenia w celu podniesienia na wyższy poziom wybranych parametrów wyszkolenia fizycznego, technicznego i taktycznego Dąbczyńskiej, aby w niedalekiej przyszłości, bez problemów, mogła pokonać Huet.

Sezon 2022 – 2023 zakończony. Cz. 8. Kontrola poziomu wytrenowania

Wydawałoby się, że kontrola poziomu wytrenowania zawodnika jest dokonywana systematycznie przez trenerów kadrowych, że jest to „oczywista oczywistość„.
Jeśli jednak Związek ogłasza taki oto komunikat, cytuję:

„Polski Związek badmintona poszukuje trenera analityka zgodnie z poniższym zakresem obowiązków:
* Przygotowanie raportu dotyczącego obecnego poziomu taktycznego zawodników, w tym wskazanie ich dobrych i słabych stron trenerom kadr.
* Filmowanie (w razie konieczności), przechowywanie i raportowanie wszystkich meczów kadry narodowej na turniejach krajowych i zagranicznych.
* Bieżąca współpraca z trenerami głównymi kadry elity i młodszych
* Przygotowanie analizy przeciwników przy okazji turniejów kadr elity i młodszych i przedstawienie jej trenerom kadr.
* Omawianie meczów pary/indywidualnych zawodników oparte o filmy i statystyki dla trenerów kadr.
* Tworzenie i prowadzenie baz danych ze statystykami dla poszczególnych zawodników.
* Przygotowywanie miesięcznych podsumowań postępów zawodników dla trenerów poszczególnych kadr.”

to oznacza, że szkoleniowcy kadrowi zajmujący się najbardziej perspektywicznymi zawodnikami w kontekście wyników elity we współzawodnictwie światowym (domyślnie; choć nie wiadomo, czy tak jest faktycznie, co wynika z braku kwalifikacji w zakresie szeroko rozumianej umiejętności kontroli poziomu wyszkolenia w funkcji czasu szkolenia i ontogenezy zawodnika) albo są:
– zbyt zapracowani, pytanie: czym? analizami kontroli wyszkolenia swoich podopiecznych?
i/lub
– zbyt leniwi, bo nie widać woli (efektów) samokształcenia się np. w zakresie analiz wyszkolenia swoich podopiecznych?
i/lub
– niedostatecznie wykształceni w zakresie kontroli poziomu wyszkolenia zawodnika; w tym przypadku nie dziwię się, jeżeli zostaje się „trenerem kadry” nie mając wystarczającego wykształcenia trenerskiego, bo uzyskało się tytuł trenerski „szybko i bez bólu” na odpowiednim kursie, albo i w ogóle nie mając wykształcenia trenera badmintona.


Kiedy przeczytałem zacytowany wyżej komuniakat PZBad-u, pomyślałem, że nastąpił na poziomie kadrowym przeciek informacyjny, że niektórzy gracze otrzymujący opracowywane przeze mnie analizy techniczno – taktyczne, pochwalili się, że coś takiego mają i … wygląda na to, że są zadowoleni z moich opracowań.

Uśmiechnąłem się…
Trochę wcześniej jeden ze szkoleniwców kadrowych zagadnął mnie, że chciałby zapisać się na kurs trenera klasy II, na którym komputerowa analiza techniczno – taktyczna jest jednym z „gwoździ” programu kursu. Tu muszę dodać, że praktyka dowodzi, że jest to jeden z najtrudniejszych „gwoździ” kursu. Celem tego szkoleniowca jednak nie było zapisanie się na kurs, a jedynie wyciągnięcie ode mnie kilku informacji szkoleniowych. Informacje uzyskał, na kurs nie zapisał się. Jego strata. Mógł zostać trenerem analitykiem, tak bardzo poszukiwanym przez PZBad.

Uśmiechnąłem się…
Jeden z kolegów trenerów, dla którego napisałem kilka analiz techniczno – taktycznych, przesłał do mnie sms-a o treści, cytuję :
„… O! Coś dla Ciebie! Jeślibyś skorzystał, to i wreszcie może więcej reprezentantów polskiego badmintona, niż …, by skorzystało. Do tej pory to na codzień w tej dziedzinie… no, jakby to powiedzieć… z fachowcami troszku nie za bardzo…”
Miło było przeczytać pozytywną informację na temat moich umiejętności …
Rozczarowałem kolegę trenera. Moja odpowiedź była negatywna. Nie będę jej przytaczał, bo jest cokolwiek brutalna, poza ostatnim zdaniem, w którym przypomniałem , że: „Paru innych trenerów poznało na kursie tę technologię„.


Ale… chętnych nie było, bo Związek nikogo nie zatrudnił.
Związek ostatecznie zakupił, jak wieść gminna niesie, drogi program analityczny. Szkoleniowcy kadrowi pilnie z tego programu korzystają. Efekty kontroli poziomu wytrenowania dają rezultaty. Poziom wyszkolenia rośnie, rośnie coraz mocniej. Podobno. Rezultaty zobaczymy już niebawem.
Pytania: kiedy to nastąpi? jaki będzie ich rezultat? są nieistotne, ważne, że praca wre …
Daje się to zauważyć, widać to już na rozgrzewkach przedtreningowych.

Pytanie z innej beczki: dlaczego PZBad nie udostępnia tego programu analitycznego trenerom klubowym, choćby w formie odpłatnej usługi?

Mareczku, kochany, „kasa, kasa…” czeka.

Sezon 2022 – 2023 zakończony. Cz. 7. Sztuka niszczenia potencjału, czyli jak robić w konia sympatyków polskiego badmintona.

W części 6-tej na wstępie wpisu zamieściłem tekst, cytuję: „Mógłby ktoś powiedzieć: ale przecież U 19 i U 17 zdobywają medale w mistrzostwach Europy, więc jak można mówić o błędach w szkoleniu centralnym? Za chwilę juniorzy staną się graczami elity i staną przed zadaniem zdobywania medali w elicie europejskiej.”


Jeszcze jedno wyjaśnienie, gdyby ktoś nie wiedział co oznacza „robić kogoś w konia”. Synonimy tego wyrażenia mogą mieć dwa konteksty:
– nabijania się z kogoś, np. robienia z kogoś durnia,
– nabierania kogoś, np. wprowadzania w błąd, czyli oszukiwania.


Tym zrobionym w durnia czy oszukanym co do rosnącej mocy polskiego badmintona na podstawie medali ME w kategoriach U17 i U19 mogą być niezorientowani w sztuce nadmuchiwania balonika potęgi sportowej: sympatycy polskiego badmintona, a być może zarząd Związku i jego prezes – w szczególności.
Wyrażenie „być może” jest na tyle zasadne, gdyż są dwie możliwości:
– pierwsza: Krajewski może być autentycznie przekonanym o efektywności systemu szkolenia, czemu nie dziwię się, bo wielokrotnie pokazał, że w tej materii jest dyletantem,
– druga: Krajewski może zdawać sobie sprawę, że obecny system szkolenia daje efekty krótkoterminowe, czyli medale juniorskie, a w wyniku stosowania intensywnych, a nie ekstensywnych metod szkolenia juniorów, dojdzie wkrótce do przedwczesnego zużycia psychofizycznego najlepszych (medalowych juniorskich) biomaszyn zwanych zawodnikami, a tym samym marzenie zdobywania w elicie medali mistrzostw Europy, świata czy olimpijskie staje się nie realne. Jednak jako prezes dbający o swój prestiż stosuje w tym przypadku jedną z zasad socjotechniki zarządzania tłumem, polegającą na tym, że „tylko władza mówi prawdę”, a krytycy władzy wygłaszają wyłącznie teorie spiskowe, bo cóż innego mogą mówić doły.
Ewidentnym przykładem stosowania tej zasady socjotechnicznej są poczynania Tuska, Sienkiewicza i Bodnara, nagminnie łamiących prawo, a mimo to, ludzie uznają ich za prawdomównych i praworządnych, gdyż są władzą. Wracając do Krajewskiego – jeśli teraz mówi, że jest dobrze, to większość przyjmie, że jest dobrze, bo tak mówi władza.


O co chodzi w praktyce, czyli jaki ma być system szkolenia, którego celem strategicznym jest medal olimpijski, a ewentualnie zdobyte medale juniorskie, są efektem ubocznym prawidłowego szkolenia zawodników?
Chodzi o to jak szkolić juniorów: intensywnie czy ekstensywnie? ilościowo czy jakościowo?


Wyjaśnię to na przykładzie przygotowań, starcie i wynikach Mistrzostw Europy:
1. juniorów (U19) – rozegranych w dniach 22 – 27 sierpnia 2022 r. w Belgradzie
i
2. juniorów młodszych (U17) – rozegranych w dniach 8-12 sierpnia 2023 r. w Wilnie.


Komentarz Krajewskiego po ME U19 był następujący, cytuję: „… Świetnie, że po niedosycie z ,,drużynówki” i pięciu latach przerwy, zdobyliśmy medal na Mistrzostwach Europy Juniorów. Gratulacje dla Dominika za osiągnięty wynik! Jestem pewien, że to dopiero początek jego międzynarodowych sukcesów….Po medalach Mai Janko i Mateusza Golasa w U-17, oraz Dominika w U-19 koncepcja szkolenia najlepszych młodych zawodników w Ośrodkach Centralnych spełnia oczekiwania i daje szansę na jeszcze większe sukcesy w najbliższych latach.”

Gdyby było to prawdą, to należałoby bić brawo i podziwiać Krajewskiego za jego umiejętność organizacji pracy Związku w zakresie szkolenia. Rzeczywistość okazała się być inną. Podczas występów Dominika Kwinty w Igrzyskach Europejskich w 2023 r. wyszło „szydło z worka”, czyli ujawniło się niedostateczne wyszkolenie techniczne tego zawodnika. Pisałem o tym m.in. we wpisie  https://stelterbadminton.wordpress.com/2024/01/03/paryz-tuz-tuz-a-reka-w-nocniku/.

Wyszkolenie techniczne winno być ukształtowane najpóźniej w wieku juniora. W elicie nie zajmujemy się podstawami wyszkolenia technicznego.


Metodologicznie sposób przygotowań startowych do imprezy głównej można podzielić na dwa rodzaje możliwych do zastosowania metod:
a) metodę ilościową, polegającą na dużej liczbie startów, w celu uzyskania jak najwyższej pozycji w rankingu do rozstawień w starcie głównym sezonu sportowego,
b) metodę jakościową, polegającą na niewielkiej liczbie startów, w celu sprawdzenia, które umiejętności (techniczne, taktyczne, motoryczne) wymagają naprawy, udoskonalenia czy zmiany.

Metodę ilościową stosują najczęściej początkujący trenerzy lub ci szkoleniowcy, którzy chcą w sztuczny sposób pokazać swoim prezesom „wysoką jakość” swojej pracy, a niepowodzenie w starcie głównym zawsze wytłumaczą, choćby tym, że przeciwnik przeszkadzał.

Metodę jakościową stosują wytrawni trenerzy, dla których taka impreza jak ME U19 jest tylko startem kontrolnym przed startem głównym – startem w Igrzyskach Olimpijskich. Trenerzy stosujący tę metodę wyznaczają cele alternatywne, którymi są np. poziom umiejętności technicznych, poziom umiejętności taktycznych, poziom umiejętności psychologicznych, itd.
Przy pomocy tych narzędzi trenerzy mogą:
– po pierwsze: obiektywnie ustalić aktualnie posiadane i pokazane w walce sportowej umiejętności,
– po drugie: obiektywnie ocenić poziom wykonania czy osiągnięcia wyznaczonych celów,
– po trzecie: obiektywnie zaplanować dalsze etapy szkolenia każdego zawodnika z osobna,
– po czwarte: niepotrzebnie nie zużywać nieukształtowanych ostatecznie układów (kostnego – w szczególności) organizmów zawodników.


Analizując występy naszych graczy w ME U17 podejmę próbę znalezienia odpowiedzi na pytania:
1. Którą metodę, ilościową czy jakościową, zastosowali trenerzy kadrowi przygotowując naszych juniorów i jaki był tego rezultat?
2. Którą metodę w przygotowaniach użyli trenerzy medalistów ME?
3. Jakie wnioski wynikają z tego przeglądu, czyli z odpowiedzi na pytania nr nr 1 i 2?

W analizie będę posługiwał się:
1. wynikami medalistów w każdej z gier,
2. rozstawieniami najlepszej 4-ki w każdej z gier,
3. najlepszym wynikiem gracza (pary) duńskiego (-j),
4. najwyższym rankingiem gracza (pary) duńskiego (-j),
5. najlepszym wynikiem gracza (pary) polskiego (-j),
4. najwyższym rankingiem gracza (pary) polskiego (-j),
5. wskaźnikiem ilościowym – ilość startów w turniejach zaliczanych do rankingu przed losowaniem,
6. wskaźnikiem jakościowym – moc gracza, liczona jako średnia ilość punktów /turniej zdobytych w turniejach zaliczanych do rankingu przed losowaniem.,
7. klasyfikacją jakościową – wyłącznie dla porównania graczy wpisanych do tabeli.
Gracze duńscy w starcie głównym w karierze sportowej, czyli w Igrzyskach Olimpijskich, uzyskują najlepsze wyniki spośród graczy europejskich, stąd ich wybór jako grupy kontrolnej (punkt odniesienia).




Konfrontacja wyników z rankingami w ME U17 jest następująca:

M

Rozstawienia

Klasyfikacja końcowa
1. Salomon Adam THOMASEN [DEN]
2. Tiago BERENGUER [POR] porażka ze złotym medalistą (9:21, 17:21)
3. Arthur CHARDAIN [FRA] porażka ze srebrnym medalistą (12:21, 9:21)
3. Ivan TSAREGOROTSEV [UKR] porażka ze złotym medalistą (21:23, 21:19, 20:22)
9-16. Sebastian PINKOWICZ [POL] – porażka z Arthurem CHARDAIN [FRA] (10:21, 17:21)
17-32. Frederik HINDING [DEN] – porażka z Fedirem TIURIN [UKR] (21:17, 15:21, 8:21)

Dyskusja
Spośród rozstawionych na pozycjach 1 – 4 medale medale zdobyli 2 gracze. Medal złoty zdobył gracz rozstawiony z nr 28. Medal brązowy zdobył gracz rozstawiony z nr 14.
Spośród 7 krajów, 6 – zastosowało metodę ilościową (8 – 10 turniejów), a 1 – zastosował metodę jakościową (2 – 4 startów).
Metodę ilościową zastosowały: Ukraina, Portugalia, Francja, Rumunia i Polska.
Krajem, który zastosował metodę jakościową była Dania.
Jej reprezentant, zdobywca złotego medalu Thomasen w klasyfikacji jakościowej prezentował się przeciętnie.
Mecz finałowy Thomasen wygrał bezproblemowo. Najtrudniejszy mecz miał w półfinale z graczem ukraińskim.
Wieloletnie obserwacje szkolenia ukraińskiego w kategoriach juniorskich prowadzą do wniosku, że jest to szkolenie typu intensywnego, czyli nastawione na osiąganie celów krótkoterminowych. Polscy trenerzy zastosowali metodę ilościową (10 turniejów), która bardziej służy osiąganiu celów krótkoterminowych. W klasyfikacji jakościowej polscy gracze mieszczą się w dolnych rejonach tabeli (7 i 9 pozycja wśród 9 sklasyfikowanych).


K

Rozstawienia

Klasyfikacja końcowa
1. Anastasila ALYMOVA [UKR]
2. Katharina NILGES [GER] – porażka ze złotą medalistką (19:21, 14:21).
3. Saffron MORRIS [WAL] – porażka ze złotą medalistką (19:21, 21:13, 14:21)
3. Flora WANG [NED] – porażka ze srebrną medalistką (15:21, 15:21).
5. Maja JANKO [POL] – porażka ze złotą medalistką (12:21, 6:21)
9. Marie VISCOVICH [DEN] – porażka z brązową medalistką – Flora WANG [NED] (18:21, 15:21]
17. Maria KORIAGINA [UKR] – porażka ze srebrną medalistką (17:21, 22:20, 16:21)
17. Elifnur DEMIR [TUR] – porażka z brązową medalistką – Saffron MORRIS [WAL] (20:22, 19:21)

Dyskusja
Spośród rozstawionych na pozycjach 1 – 4 medale medale zdobyła 1 zawodniczka. Medal złoty zdobyła zawodniczka rozstawiona z nr 3. Medal srebrny zdobyła zawodniczka rozstawiona z nr 27, a medale brązowe – zawodniczki sklasyfikowane na miejscach 7 i 35.
Spośród 7 krajów, 6 – zastosowało metodę ilościową (7 – 10 turniejów), a 1 – zastosował metodę jakościową (3 turnieje).
Metodę ilościową zastosowały: Ukraina, Turcja, Niderlandy, Niemcy, Walia i Polska.
Krajem, który zastosował metodę jakościową była Dania.
Jej reprezentanta, zajęła miejsce 9-te, a w klasyfikacji jakościowej zajęła 2 miejsce.
Wieloletnie obserwacje szkolenia ukraińskiego w kategoriach juniorskich prowadzą do wniosku, że jest to szkolenie typu intensywnego, czyli nastawione na osiąganie celów krótkoterminowych. Polscy trenerzy zastosowali metodę ilościową (10 turniejów), która bardziej służy osiąganiu celów krótkoterminowych. W klasyfikacji jakościowej polska zawodniczka ulokowała się się w dolnych rejonach tabeli (7 pozycja wśród 9 sklasyfikowanych).


KK

Rozstawienia

Klasyfikacja końcowa
1. Raila ALMALALHA & Anastasila ALYMOVA [UKR]
2. Caroline MOURITSEN & Nicoline TANG [DEN] – porażka ze złotymi medalistkami (16:21, 16:21)
3.. Gaelle FUX & Anic METZGER [SWI] – porażka ze złotymi medalistkami (21:16, 13:21, 9:21)
3. Adele FILLONNEAU & Eulalie SERRE [FRA] – porażka ze srebrnymi medalistkami (8:21, 9:21)
5. Elifnur DEMIR & Zeynep B. OCAKOGLU [TUR] – porażka z brązowymi medalistkami – Adele FILLONNEAU & Eulalie SERRE [FRA] (16:21, 15:21)
9. Oleksandra BOTSMAN & Daria KOSHECHKINA [UKR] porażka ze srebrnymi medalistkami (24:22, 19:21, 18:21)
9. Kaja ZIÓŁKOWSKA & Alicja STYREK [POL] – porażka z Siofra FLYNN & Michelle SHOCHAN [WAL] (18:21, 21:14, 11:21)
17. Lucy BRIERLEY & Sofie CHONG [ENG – porażka z Tinkara ALIC & Tija HORVAT [SLO] (21:10, 17:21, 21:23)

Dyskusja
Spośród rozstawionych na pozycjach 1 – 4 medale medale zdobyła 1 para. Medal złoty zdobyła para rozstawiona z nr 1. Medal srebrny zdobyła para rozstawiona z nr 27, a medale brązowe – pary sklasyfikowane na miejscach 19 i 31.
Spośród 7 krajów, 3 – zastosowały metodę ilościową (8 – 12 turniejów), a 3 – zastosowały metodę jakościową (3 – 6 turniejów).
Metodę ilościową zastosowały: Ukraina, Turcja, Anglia i Polska.
Krajami, które zastosowały metodę jakościową były: Dania, Szwajcaria i Francja.
Dunki zajęły miejsce 2 – gie, Szwajcarki zajęły miejsce 3 – cie, Francuzki zajęły miejsce 3 – cie. W klasyfikacji jakościowej: Dunki – 4 miejsce, Szwajcarki – 5 miejsce i Francuzki – 7 miejsce.
Wieloletnie obserwacje szkolenia ukraińskiego w kategoriach juniorskich prowadzą do wniosku, że jest to szkolenie typu intensywnego, czyli nastawione na osiąganie celów krótkoterminowych. Polscy trenerzy zastosowali metodę ilościową (8-9 turniejów), która bardziej służy osiąganiu celów krótkoterminowych. W klasyfikacji jakościowej polska para ulokowała się się w dolnych rejonach tabeli (8 pozycja wśród 8 sklasyfikowanych).


MM

Rozstawienia

Klasyfikacja końcowa
1. Timeo LACOUR & Arsene SERRE [FRA]
2. Mikołaj MORAWIECKI & Krzysztof PODKOWIŃSKI [POL] porażka ze złotymi medalistami (21:11, 21:23, 21:23)
3. Jens ANDERSSON & Jesper O. CHRISTENSEN [DEN] – porażka ze złotymi medalistami
3. Ewan GOULIN & Swann HARDI* [FRA] porażka ze srebrnymi medalistami (7:21, 14:21)
9. Ivan TSAREGOROTSEV & Yegor ROMANIUK [UKR] – porażka z brązowymi medalistami Jens ANDERSSON & Jesper O. CHRISTENSEN [DEN] (16:21, 13:21)
17. Hugo CHANTHAKESONE & Nolan CHANTHAKESONE [SWI] – porażka ze złotymi medalistami (17:21, 15:21)
33. Marek CEPELA & Adam SRNEC [CZE] – porażka z David NG & James SONG [ENG] (18:21, 21:18, 11:21)

* zmiana zawodnika w parze: Swann HARDI zastąpił Thibault’a GARDON’a.

Dyskusja
Spośród rozstawionych na pozycjach 1 – 4 medale medale zdobyła 1 para. Medal złoty zdobyła para rozstawiona z nr 15. Medal srebrny zdobyła para rozstawiona z nr 1, a medale brązowe – pary sklasyfikowane na miejscach 5 (z zastrzeżeniem – wymieniono zawodnika) i 30.
Spośród 6 krajów: 4 – zastosowały metodę ilościową (8 – 15 turniejów), 1 kraj – zastosował metodę jakościową (2 turnieje) i 1 kraj zastosował metodę kombinowaną łącząc w pary gracza z dużą ilością turniejów z graczem uczestniczącym w małej ilości turniejów.
Metodę ilościową zastosowały: Ukraina, Szwajcaria,Czechy i Polska.
Metodę kombinowaną zastosowała Francja.
Krajem, które zastosował metodę jakościową była Dania.
Duńczycy zajęli miejsce 3 – gie, Francuzi zajęli miejsca 1 – sze i 3 – cie.
W klasyfikacji jakościowej: Duńczycy – 1 miejsce, Francuzki – 2 i 6 miejsce.
Wieloletnie obserwacje szkolenia ukraińskiego w kategoriach juniorskich prowadzą do wniosku, że jest to szkolenie typu intensywnego, czyli nastawione na osiąganie celów krótkoterminowych. Polscy trenerzy zastosowali metodę ilościową (13-12 turniejów), która bardziej służy osiąganiu celów krótkoterminowych. W klasyfikacji jakościowej polska para ulokowała się się w górnych rejonach tabeli (3 pozycja wśród 7 sklasyfikowanych).


MK

Rozstawienia

Klasyfikacja końcowa
1. Ewan GOULIN & Agathe CUEVAS [FRA]
2. Jesper O. CHRISTENSEN & Caroline MOURITSEN [DEN] – porażka ze złotymi medalistami (15:21, 21:13, 11:21)
3. Gokay GOL & Nisa Nur CIMEN [TUR] – porażka ze srebrnymi medalistami (19:21, 15:21)
3. Luca-Stefan PANDELE & Denisa-Maria MUSCALU [ROM] – porażka ze złotymi medalistami (21:18, 18:21, 16:21)
9. Krzysztof PODKOWIŃSKI & Maja JANKO [POL] – porażka ze srebrnymi medalistami (13:21, 20:22)
9. Vladyslav KUNIN & Yaroslava VANTSAROVA [UKR] – porażka z Mario RODRIGUEZ & Rocio MARTIN [ESP] (17:21, 21:19, 15:21)

Dyskusja
Spośród rozstawionych na pozycjach 1 – 4 medale medale zdobyły 2 pary. Medal złoty zdobyła para rozstawiona z nr 4. Medal srebrny zdobyła para rozstawiona z nr 37, a medale brązowe – pary sklasyfikowane na miejscach 1 i 28.
Spośród 6 krajów: 3 – zastosowały metodę ilościową (9 – 12 turniejów), 2 kraj – zastosowały metodę jakościową (2 – 5 turniejów) i 1 kraj zastosował metodę kombinowaną łącząc w pary gracza z dużą ilością turniejów z graczem uczestniczącym w małej ilości turniejów.
Metodę ilościową zastosowały: Ukraina, Rumunia i Polska.
Metodę kombinowaną zastosowała Francja.
Krajami, które zastosował metodę jakościową były Dania i Turcja.
Duńczycy zajęli miejsce 2 – gie, Turcy – zajęli miejsce 3 – cie, Francuzi zajęli miejsca 1 – sze.
W klasyfikacji jakościowej: Francuzi – 1 miejsce, Duńczycy – 2-3 miejsce, Turcy – 6 miejsce.
Wieloletnie obserwacje szkolenia ukraińskiego w kategoriach juniorskich prowadzą do wniosku, że jest to szkolenie typu intensywnego, czyli nastawione na osiąganie celów krótkoterminowych. Polscy trenerzy zastosowali metodę ilościową (10-11 turniejów), która bardziej służy osiąganiu celów krótkoterminowych. W klasyfikacji jakościowej polska para ulokowała się się w środkowych rejonach tabeli (4 pozycja wśród 6 sklasyfikowanych).


PODSUMOWANIE
1. Spośród 20 rozstawionych z nr nr 1 – 4 medale zdobyło 7 rozstawionych, czyli 35 %. Prowadzi to do wniosku, że niekoniecznie trzeba walczyć o wysokie rozstawienie, aby zdobywać medale w ME U17.
2. Spośród 11 medalistów stosującymi metodę ilościową były:
– Ukraina – zdobywając 2 medale,
– Rumunia – zdobywając 2 medale,
– Francja – zdobywając 1 medal,
– Niderlandy – zdobywając 1 medal,
– Niemcy – zdobywając 1 medal,
– Polska – zdobywając 1 medal,
– Portugalia – zdobywając 1 medal,
– Szwajcaria – zdobywając 1 medal,
– Walia – zdobywając 1 medal.
2. Spośród 6 medalistów stosującymi metodę jakościową były:
– Dania – zdobywając 4 medale,
– Francja – zdobywając 1 medal,
– Turcja – zdobywając 1 medal,
3. Spośród 3 medalistów stosującymi metodę kombinowaną (połączenie jakościowej z ilościową) była:
– Francja – zdobywając 3 medale.
4. Metodologia duńska szkolenia młodzieży jest najbardziej efektywna, również na poziomie ME U17, bez potrzeby eksploatowania graczy dużą ilością startów. Medale zostały zdobyte przez zastosowanie metody jakościowej. Dodatkowo wspierają tę koncepcję szkolenia medale zdobyte przez Francję i Turcję.
5. W ostatnich Igrzyskach Olimpijskich (2020,Tokio) spośród krajów europejskich medale zdobyli:
– Dania – 1 medal złoty w grze pojedynczej mężczyzn.
– i nikt inny.
6. W ostatnich mistrzostwach świata (2023, Kopenhaga) spośród krajów europejskich medale zdobyli:
– Dania – 1 medal srebrny w grze podwójnej mężczyzn i 1 medal brązowy w grze pojedynczej mężczyzn,
– Hiszpania – 1 medal srebrny w grze pojedynczej kobiet.


WNIOSEK KOŃCOWY
Jeśli celem szkolenia jest zdobywanie medali w Igrzyskach Olimpijskich, to w szkoleniu młodzieżowym zawodników europejskich, w tym polskich, najbardziej efektywnym jest system szkolenia jakościowego.

Sezon 2022 – 2023 zakończony. Cz.5. Coś, co Krajewski nazwał kursokonferencją trenerską

Impreza odbyta w Suchedniowie w dniach 10 i 11 lutego 2023 r. w Suchedniowie nazwana została przez PZBad kursokonferencją trenerską, mając w programie faktycznie przeprowadzonym (nieco różniącym się od programu zapowiadanego) różnorodną tematykę:
– informację finansową, co można nazwać szkoleniem finansowym – nie było to z pewnością szkolenie trenerskie;
– strategię komunikacyjną, jest to ważna sfera działalności Związku, jednak, co by nie powiedzieć, nie ma to nic wspólnego ze szkoleniem sportowym;
– strategię marketingową, tak jak strategia komunikacyjna – nie ma nic wspólnego ze szkoleniem sportowym;
– plany szkolenia kadry narodowych – wreszcie mogły się w tym punkcie imprezy, hucznie nazwanej kursokonferencją trenerską, pojawić wątki związane ze szkoleniem trenerskim;
– przygotowanie motoryczne jako podstawa rozwoju zawodnika w badmintonie – był ściśle tematem szkoleniowym; warto było kwestię przygotowania motorycznego podjąć, gdyż wielu trenerów zaniedbuje sprawność fizyczną, specyficzną dla badmintona, czego dowód dał jeden z trenerów kadrowych podczas swojego wystąpienia – ten wątek opiszę w jednym z kolejnych wpisów;
– opowieści szkoleniowców relacjonujących wyjazdy na zagraniczne zgrupowania, nie poparte udokumentowanymi zmianami w umiejętnościach graczy uczestniczących w tych zgrupowaniach są tylko stratą czasu słuchaczy, tych słuchaczy, którzy oczekują profesjonalnych informacji tyczących przebiegu szkoleń i ich faktycznych rezultatów, np. udokumentowanych zmian w sprawnościach psycho-fizycznych, technicznych, taktycznych, morfologicznych i innych,
– stan organizacji rozgrywek ligowych, to jednak, mimo wszystko, nie jest tematyka tycząca szkolenia sportowego.

Wygląda na to, że to co było przed Krajewskim nie istniało, że dopiero teraz rozpoczyna się historia polskiego badmintona. Przesłanką do takiego spostrzeżenia jest twierdzenie PZBad-u, że była to pierwsza kursokonferencja trenerska PZBad-u. To wierutne kłamstwo.
Po pierwsze – to co się odbyło, to była mieszanka różnych tematycznie konferencji, wśród których był skromny i nie specjalnie treściwy fragment trenerski.
Po drugie – jedną z wielu, przeprowadzonych we wcześniejszych latach istnienia PZBad-u, właściwych – w pełni tematycznie trenerskich – konferencji, była np. 2 – częściowa konferencja odbyta w Książenicy w styczniu i w luty 2018 roku – konferencja poświęcona przygotowaniu motorycznemu.

I to by było na tyle, jeśli chodzi o mistyfikację, nazwaną przez Krajewskiego konferencją trenerską.
Oczywiście inne kwiatki z tej łączki, czyli szczególiki, pozwolę sobie skomentować w następnych wpisach, bo warto pokazać ignorantów… i ich mocodawców.