Ministrze Nitras, odczep się od zbawcy polskiego badmintona

Co z tego, że „przypadkowo” ważny polityk z ekipy Kaczyńskiego znalazł się w składzie zarządu PZBad-u?
Czy inne związki w swoich władzach nie mają polityków z tej, czy innej partii?
Czyż art. 32 ust.2 ustawy zasadniczej nie mówi, że „ … nikt nie może być dyskryminowany w życiu politycznym, społecznym…”.

Czy nasz ukochany prezes ma biegać od pikniku do pikniku i usuwać „wraże” plakaty czy banery, jeśli wówczas panująca PIS-owska władza, zupełnie przypadkowo, postawiła obok boiska badmintonowego swój plakat:

A może baner z ministrem już tam stał, a biedny organizator pikniku nie znalazł innego miejsca na ustawienie sprzętu boiska badmintonowego?
I za to ma być karany nasz ukochany prezes Marek, wiodący polski badminton do sukcesów międzynarodowych?
To, że po raz kolejny (wcześniej Tokio, teraz Paryż) za władzy naszego ukochanego prezesa Mareczka, żaden badmintonista nie wystąpi w Igrzyskach Olimpijskich, nie stanowi żadnego problemu.
Ot, wypadek przy pracy. Innym też to się zdarza.

Ostatecznie, Związek, pod wodzą naszego ukochanego wodza Mareczka, pracuje długofalowo.
Co prawda nie mamy napisanych i opublikowanych programów i planów, ale ma je w głowie nasz ukochany wódz Mareczek.
To nam wystarczy, gdyż bezgranicznie zawierzyliśmy Markowi Krajewskiemu naszą badmintonową przyszłość, jak najbardziej „legalnie” wybranemu prezesowi Polskiego Związku Badmintona pewnego pięknego dnia – 1-go grudnia 2018 r. – przy biernym (?) współudziale 2-ch przedstawicieli ówczesnego Ministra Sportu i Turystyki Witolda Bańki.
Bierność urzędników ministerstwa była spowodowana, być może, nieznajomością prawa. Być może była celowym i świadomym udziałem w przestępczym procederze.
„Legalności” tego wyboru, w pośredni sposób, dowodzi mi.in. brak informacji (sprawozdanie z KZD odbytego w 2018 roku)  o tym wydarzeniu w zbiorze BIP-u PZBad-u:

Może brak tej informacji to przypadek? Przypadek wynikający z nadmiaru obowiązków ciążących na głowie prezesa?
Wszak nasz wódz Mareczek jest potwornie zapracowanym, gdyż wiedzie nas ku świetlanej przyszłości.
Poza tym: kto nie popełnia błędów?
Brak sprawozdania, to nieistotny drobiazg. Czy to drobiazg podobny do drobiazgu rozliczeń podatkowych Al Capone’a?
Może dokumentacja KZD zaginęła?
Czy to takie ważne?
Znowu jakiś „rzep przyczepił się do psiego ogona”?

Przecież tak pisze się historię. Wszak zamieszcza się w niej tylko to, co ma wiedzieć lud. Wiedza tajemna jest dla wtajemniczonych.

ME. Szymanowski przeciw Kweekel

Mecz zakończył się rezultatem 2:1 (-17, 17, 13) na korzyść Holendra.

Szymanowski ma lat 20, Kweekel ma lat 25.
Szymanowski przed ME był klasyfikowanym w rankingu BWF na 211 miejscu, Kweekel – na miejscu 110.
Gracze ci spotykali się wcześniej 1 raz.
W roku 2022 mecz zakończył się zwycięstwem Kweekel’a 2:0 (6, 15)

Dane statystyczne wskazywały przed tegorocznym meczem na przewagę doświadczeń meczowych Kweelel’a.

Pytanie, czy Szymanowski mógł wygrać mecz z Kweelel’em podczas tegorocznych ME?

We wpisie Genialna strategia przygotowań przyniosła owoce podniosłem fakt marnego przygotowania szybkościowego, który w oczywisty sposób miał wpływ na końcowy rezultat meczu – „co było widać i słychać”.

Mimo braków szybkościowych Szymanowski w pierwszym secie pokazał, że można nie pozwolić na „odjazd” punktowy przeciwnikowi i – przy odrobinie szczęścia – jak zdobywać punkty i wygrać seta z Kweekel’em.

W setach 2-gim i 3-cim, Kweekel zmienił taktykę gry, dzięki której ujawnił luki w wyszkoleniu technicznym Szymanowskiego.
Szymanowski nie miał lekarstwa na ten manewr taktyczny Kweekel’a i wystawił się na odstrzał.

Dodatkowo, bez potrzeby uruchamiania analizy komputerowej było widać u:
1) Szymanowskiego:
– zmniejszającą się precyzję i powtarzalność TU;
2) Kweekel’a:
– utrzymanie precyzji (tor lotu i miejsce docelowe posyłania lotki) TU,
– utrzymanie powtarzalności (bezbłędności) TU
w funkcji upływającego czasu gry.
Oznacza to, że przygotowanie techniczne i szybkość wytrzymałościowa (umiejętność wielokrotnego powtarzania wysiłku szybkościowego w warunkach zmęczenia organizmu) Kweekel’a w porównaniu do Szymanowskiego stały na wyższym poziomie wytrenowania.

Jeśli spojrzymy na zapis punktowy w funkcji czasu to znajdujemy potwierdzenie wymienionych wyżej spostrzeżeń:

Taktyka gry Kweekel’a pokazuje konsekwentne wykorzystywanie szerokości i długości boiska, przy wykorzystaniu kilku schematów rozwiązań sytuacji na boisku.
Taktyka gry Szymańskiego wskazywała na użycie nieprzemyślanych rozwiązań taktycznych. Przypominało to taktykę chaosu: byle jak, byle gdzie, byle za siatkę. Cóż, być może chaos to też narzędzie do zwycięstwa na boisku badmintonowym, może na boisku krajowym, ale z pewnością nie na boisku europejskim. Zwycięstw na boiskach światowych z takim wyszkoleniem taktycznym (i wszystkimi innymi) nie odniesie się.

W ten oto głupi sposób Szymanowski zamiast cieszyć się ze zwycięstwa, przeżył gorycz porażki.

Czyja to „zasługa”?
Niestety, szkolącego go trenera kadrowego, przede wszystkim. Trenera, który dopuścił do tego, że zawodnik nie został dotychczas wyszkolony:
– perfekcyjnie technicznie,
– poprawnie taktycznie, co jest konsekwencją wyszkolenia technicznego i przygotowania psycho – morfo – fizycznego pod potrzeby współczesnej męskiej gry pojedynczej, dla graczy mających zamiar grać na poziomie światowym.

Odpowiadając na pytanie postawione na wstępie: niestety, z prezentowanym obecnie poziomem wyszkolenia Szymanowski nie miał szans na wygranie pojedynku z Kweekel’em.

ME. Dąbczyńska przeciw Huet. Kilka słów o sprawności techniczno – taktycznej

Obie zawodniczki były zbliżone wzrostem, z tym, że Huet była nieco wyższa. Ten parametr (wzrost) ma znaczenie w doborze taktyki gry.

Mecz Dąbczyńska przeciw Huet zakończył się wynikiem 0:2 (14:21, 16:21).
Czy Dąbczyńska mogła wygrać mecz z Huet?
Aby odpowiedzieć na to pytanie, przeprowadzę skróconą analizę techniczno – taktyczna meczu.


TECHNIKA UDERZEŃ

Niewymuszone błędy własne (NBW).
Set 1
Dąbczyńska – 16 NBW
Huet – 8 NBW
Set 2
Dąbczyńska – 16 NBW
Huet – 12 NBW

Przy założeniu, że Dąbczyńska nie popełniłaby żadnego NBW, to:
Set I – miałby teoretyczny rezultat 14 : 5 (=21-16) dla Dąbczyńskiej.
Set II – miałby teoretyczny rezultat 16 : 5 (=21-16) dla Dąbczyńskiej.
W tym modelu Dąbczyńska mogłaby wygrać mecz.

Przy założeniu, że żadna z zawodniczek nie popełniłaby NBW, to:
Set I – miałby teoretyczny rezultat 6 : 5 [(14-8) : (21-16)] dla Dabczyńskiej.
Set II – miałby teoretyczny rezultat 4 : 5 [(16-12) : (21-16)] dla Huet.
W tym modelu toczyłaby się wyrównana gra bez wyraźnej przewagi żadnej z zawodniczek.

W technice uderzeń Dąbczyńskiej ujawniła się jedna szczególna nieumiejętność, wykorzystana przez Huet 11 – krotnie podczas meczu, inaczej mówiąc Huet używając jednej konkretnej TU zdobyła w meczu 11 punktów.

TAKTYKA

Huet wykorzystywała niski wzrost Dąbczyńskiej, stosując typową taktykę gry na niewysoką przeciwniczkę, szczególnie: wymuszanie ruchu po przekątnej i wzdłuż siatki. Dodatkowo Huet wykorzystała wyraźną lukę Dąbczyńskiej w wyszkoleniu technicznym (straconych 11 punktów).

Dąbczyńska próbowała również wykorzystać typową taktykę gry na niewysoką przeciwniczkę, jednak w jej wykonaniu było to tylko wymuszanie ruchu po przekątnej, na dodatek taktyka ta była realizowana niedokładnymi TU. Pominęła zupełnie grę wzdłuż siatki.

Obie zawodniczki stosowały proste TU, w związku z czym obie grały czytelnie dla przeciwniczki.
W tym przypadku decydowała szybkość reakcji i szybkość ruchu, w czym wyraźną przewagę miała Huet.

W atakach decydowała dokładność kierowania lotki w wybraną strefę obrony przeciwniczki.
W tym aspekcie gry zdecydowana przewaga była po stronie Huet.

Praktycznie przez cały mecz styl gry narzucała Huet. Dąbczyńska była pasywną, nastawioną na czekanie na błąd przeciwniczki. Można grać defensywnie, ale wymaga to gry precyzyjnymi TU, a tego Dąbczyńska nie demonstrowała.

Charakterystycznym elementem taktycznym była TU wprowadzająca lotkę do gry: Huet wykonywała zagrywkę krótką, Dąbczyńska – zagrywkę długą. Daje to informację, że Huet nie bała się szybkich płaskich returnów, a Dąbczyńska – miała wątpliwości do swoich umiejętności w odbiorze szybkich returnów, a w szczególności kierowanych do tylnych rogów boiska.


Wnioski
1. Szczególną słabością Dąbczyńskiej była niewielka stabilność (powtarzalność) i precyzja TU. Można mieć zastrzeżenia do zbyt prostej taktyki gry polegającej na użyciu niewielkiego repertuaru TU w meczu. To powodowało, że nie było szans na jakiekolwiek zaskoczenie Huet.
2. Huet była lepiej przygotowana fizycznie, technicznie i taktycznie.


Wniosek końcowy
Wystarczy odpowiednio zmienić system szkolenia w celu podniesienia na wyższy poziom wybranych parametrów wyszkolenia fizycznego, technicznego i taktycznego Dąbczyńskiej, aby w niedalekiej przyszłości, bez problemów, mogła pokonać Huet.

Andrzej Klej

Wczoraj, 20 kwietnia br. zmarł Andrzej Klej.

Zapamiętajmy uśmiechniętego Andrzeja:

Andrzej był jedną ze znamienitych trenerskich postaci w polskim badmintonie.
Trener klasy drugiej.
Trener WARMII Olsztyn i AZS Olsztyn.
Był trenerem kadry narodowej, trenerem z sukcesami międzynarodowymi.
Największe sukcesy trenerskie odniósł w pracy szkoleniowej pracując we Włoszech w latach 2003 – 2004, kiedy jego podopieczni zdobywali tytuły mistrzów kraju.

Najczęściej spotykaliśmy się się jako „przeciwnicy” – trenerzy, prowadzący walczące ze sobą zespoły: Andrzej – Warmię Olsztyn, a ja – Motusa Koszalin.
Zawsze były to mecze toczone wyłącznie w sportowej atmosferze.

Zapamiętam Andrzeja jako sympatycznego człowieka, o wielkim zaangażowaniu badmintonowym, nie tylko trenerskim.

Cześć Jego pamięci!.

Genialna strategia przygotowań przyniosła owoce

Start singlistów w Mistrzostwach Europy był wielce udany.

Dlaczego?
Przecież Dąbczyńska i Szymanowski przegrali swoje mecze w pierwszych rundach.
To nie ma znaczenia.
Porażka zdarza się każdemu.
Wystarczy niedyspozycja dnia.
Wystarczy przeciwnik inaczej przygotowany.

Dlaczego wobec tego start singlistów w Mistrzostwach Europy był wielce udany?
Ponieważ gra naszych specjalistów od gier pojedynczych potwierdziła, jak nie należy przygotowywać graczy, jeśli chce się osiągać sukcesy choćby na europejskich boiskach.

Obydwoje błyszczeli przygotowaniem wytrzymałościowym.
Pewnie, gdyby było trzeba biegaliby po boisku jeszcze godzinę, albo i dwie godziny, byle nie trzeba byłoby pokazać umiejętności przyspieszenia ruchu, choćby skoku do siatki. Pomijam wyskok do zbicia, gdyż tę technikę też można było robić „wytrzymałościowo”, i było tak czynione czasami przez Szymanowskiego.

Obydwoje nie pokazali przygotowania szybkościowego.

Po raz kolejny podkreślę: sposób przygotowania graczy to „zasługa” wyłącznie trenera.
Kto przygotowywał Dąbczyńską?
Nie wiem.
Kto przygotowywał Szymanowskiego?
Nie wiem.
W obu przypadkach wymienianie nazwisk jest nieistotne.

W jednym i drugim przypadku został bezbłędnie zrealizowany plan Rogalskiego z roku 2023, którego podstawowym celem w okresie startowym było kształtowanie …. , tak, tak, … wytrzymałości.
Wobec tego należy pogratulować bezbłędnej realizacji planu.
Cel został osiągnięty.
Zawodnicy, Dąbczyńska i Szymanowski, „błyszczeli” wytrzymałościowo.
Że przegrali, co z tego.
Ważne, ze plan został wykonany.

Podsumowując.
Należą się „gratulacje” tym, którzy przygotowywali naszych singlistów do startu w ME.
Szczególne „gratulacje” należą się temu, który zatrudnił tak wybitnych specjalistów od gier pojedynczych, którzy w minionym okresie swojej pracy, jako trenerzy kadry narodowej, nie spowodowali istotnych postępów w grze swoich podopiecznych, postępów widocznych choćby na boiskach europejskich.

Na związkowej stronie internetowej aż gotuje się od ilości głębokich analiz tyczących występów naszych reprezentantów w Mistrzostwach Europy.

Co ty na to, Mareczku?
Pod jakim hasłem wystąpisz na najbliższym zjeździe wyborczym, aby zostać ponownie wybranym prezesem?
Chyba nie jako zbawca polskiego badmintona, gdyż jak dotychczas nie widać sukcesów elity, nie widać nawet zwiastunów przyszłych osiągnięć elity, choćby na boiskach europejskich.